Miejsce na tytuł (KotarouxHaine)

Tego dnia pogoda jak na złość nie stała po jego stronie, choć osobiście o wiele bardziej wolał ponure i deszczowe dni, od tych słonecznych. Szklane drzwi sklepu rozsunęły się, kiedy wyszedł na zewnątrz i rozejrzał się nieco obojętnym wzrokiem, wyglądając zza dużego parasola. Powoli ruszył chodnikiem, czując jak puszki w plastikowej torbie obijają się o jego udo. Czuł się zmęczony po pracy i jedyne, o czym w tym momencie marzył, to gorąca kąpiel. Ziewnął szeroko zapominając o dobrym wychowaniu i kichnął, czując dreszcze. Jeszcze przeziębienie dawało o sobie znać, dlatego też mimowolnie przyspieszył. Mieszkał niedaleko, tak więc to jedynie kwestia kilkunastu kroków, żeby-
Zatrzymał się, spoglądając w zaułek pomiędzy dwoma blokami. Ciało. W pierwszej sekundzie był pewien, że to już martwe truchło jednego z członków tutejszych gangów. W tej dzielnicy bardzo często dochodziło do starć i wielokrotnie był świadkiem wykonywania samosądu. To nie była jego sprawa. Nie chciał się wtrącać i angażować w żadne sprzeczki. Wolał żyć sobie spokojnie w swoim małym mieszkanku i odkładać pieniądze na nowe gniazdko w o wiele bezpieczniejszej dzielnicy. Ale mimo to nie ruszył się z miejsca, wpatrując w zakrwawioną twarz mężczyzny.
Czarnokrwisty
W oddali słyszał zbliżające się syreny.
Oczy rozszerzyły się bardziej, kiedy ujrzał, że mężczyzna kaszlnął.
Żyje
Zagryzł dolną wargę bijąc się z własnymi myślami. W ostatniej chwili odwrócił się, kiedy usłyszał odgłos zbliżających się dwóch mężczyzn.
- Ty, dzieciaku! – krzyknął jeden oddychając ciężko. Zarówno jeden, jak i drugi trzymali w dłoniach po broni. Mężczyzna zauważywszy, że wzrok Kotarou automatycznie zsunął się na broń, dodał pospiesznie. – Szukamy niebezpiecznego osobnika. Czarnokrwisty. Na pewno go widziałeś. Którędy pobiegł? – Kotarou uniósł wzrok spoglądając w wygiętą w złości twarz, zapewne Inkwizytora, a następnie odwrócił głowę w drugą stronę i kiwnął brodą.
- Szczerze powiedziawszy to nie wiem czy o niego chodzi, ale widziałem kulejącego mężczyznę o ciemnych włosach, który biegł w stronę sklepu. – odpowiedział zaskakująco spokojnie jak na sytuację w jakiej się znalazł. Mężczyzna skinął głową w podziękowaniu, krzyknął coś do swojego partnera i szybko przebiegli przez ulicę, kierując się do sklepu spożywczego. To dało Kotarou jakieś dwie, może trzy minuty. Powinno wystarczyć.
Wszedł głębiej w zaułek i kucnąwszy, złapał za ramię nieprzytomnego mężczyznę podciągając go wyżej. Zarzucił sobie przez szyję jego rękę i podniósł się, ciągnąc go w stronę jednego z brudnych budynków.
Naprawdę dobrze, że mieszkał blisko.

Szarpnął kołdrą na bok, która zsunęła się na drewnianą podłogę i zrzucił nieprzytomnego na stare łóżko, które niebezpiecznie zaskrzypiało pod jego ciężarem. Białe prześcieradło od razu zaczęło nasiąkać smolistą krwią. Kotarou wiedział, że jeżeli chce go uratować, będzie musiał się pospieszyć. Biały, puchaty kot wskoczył zaciekawiony na łóżko i wydał z siebie przeciągłe miauknięcie.
- Nie teraz, Sensei. – mruknął chłopak spychając zwierzaka z mebla, na co kot prychnął i ruszył z gracją w stronę kuchni. Czarny owczarek poruszył ogonem i pisnął, choć w porównaniu do skaczącego, brązowego kundla zachowywał się nad wyraz spokojnie. Chłopak jednak zdawał się nie zwracać uwagi na swoje zwierzaki, które domagały się jego uwagi. Pobiegł do łazienki i szarpnął za jedną z szuflad, skąd wyciągnął apteczkę. Wracając do małego pokoju, zahaczył o salon, gdzie znajdowała się jego torba sanitariusza,  z której korzystał na praktykach w szpitalu. Otworzył ją i wyciągnął małe nożyczki, którymi pospiesznie rozciął ubrania nieprzytomnego. W chwilach zagrożenia życia nie przejmował się niszczeniem czyjegoś mienia. Choć niektórzy z jego pacjentów tego nie rozumieli. Gdy Kotarou ponownie zniknął w kuchni, tym razem po miskę z wodą, na nocną szafkę wskoczyła czarna kotka, uparcie wpatrując się w nieprzytomnego. Kotarou wrócił po chwili, i od razu przystąpił do obmywania poważniejszych ran nieprzytomnego, chcąc oczyścić sobie dostęp do ran.
To będzie długa noc.

Słońce zaczęło wschodzić, kiedy nożyczki przecięły ostatnią nić. Kotarou usiadł ciężko na krawędzi łóżka, oddychając przez nos, czując, jak zmęczenie zaczyna go otulać swoimi ramionami. Spojrzał przez ramię na ciemnowłosego i uśmiechnął się lekko. Wyciągnął kule, pozszywał jak mógł, podał antybiotyki i odkaził pomniejsze rany. Teraz wszystko zależało od nieprzytomnego  i jego siły walki. Podniósł się z łóżka i przystąpił do bandażowania i nakładania opatrunków, choć chyba najgorzej było ściągnięcie go z łóżka po to, by wymienić pościel na czystą i ponowne położenie go na łóżku. Kotarou nie należał do aż tak słabych fizycznie, ale cały dzień w pracy, potem całonocne opatrywanie rannego wypompowało go zupełnie z jakichkolwiek sił i energii. Pozbierał brudne szmaty i gaziki, wypieprzył do worka po czym położył się na kanapie, czując jak Sensei kładzie się na jego klatce piersiowej. Machinalnie sięgnął do jego puchatego łba i zaczął go drapać za uchem, przekręcając głowę by spojrzeć na zegarek.
5:42
Za godzinę powinien być w pracy.
Wsunął dłoń do kieszeni spodni i wyciągnął telefon, wykręcając numer, po czym przystawił aparat do ucha.
- Szefie? Z tej strony Kamui.

15:02
Wyspał się, zjadł, wyszedł z psami na dwór i kilka razy zdążył zajrzeć do nieprzytomnego. Żył, oddychał, ale nadal nie odzyskał przytomności. Jak tak dalej pójdzie, to-
Pokręcił głową.
Nie, nie było opcji, żeby zadzwonić do szpitala czy innej instytucji. Policja go szukała, więc nie mógł go wydać, a jednocześnie wkopując samego siebie. Nachylił się nad nim i dotknął jego czoła. Było gorące, dlatego też sięgnął po ręcznik wcześniej namoczony w zimnej wodzie i położył go na jego czole.
- Dalej… ocknij się. – mruknął do siebie wychodząc z pokoju.

Usłyszał szept tuż nad uchem, choć równie dobrze mógł być to trzepot skrzydeł. Spróbował zatem przewrócić się na drugi bok i świadomość runęła na niego jak lawina na nieszczęsnych alpinistów.
Na dobre rozbudził go ostry ból, który przeniknął do komórek. Zacisnął kurczowo palce na połach pościeli, starając się stłumić krzyk, będący naturalną reakacją na to, co teraz czuł. Nie udało się. Z ust uleciał gardłowy pomruk, przypominający ciche, stłumione warczenie.
Nie umarł. Gdyby tak było, nie czułby tego kurewskiego, pulsującego wręcz impasu, który go uwierał. Najprawdopodobniej więc trafił pod nóż naukowców Inkwizycji. Miał wrażenie, że pożerają go języki ognia, co mogło oznaczać tylko jedno - temperatura ciała drastycznie poszybowała w górę i ci naukowcy z łaski na uciechę nie umieli jej zbić. Miał ochotę dla własnego komfortu psychicznego zaśmiać się im w twarz.
Nawilżył usta językiem, czując suchość. Poruszył nogami i rękoma, by upewnić się, że ma na miejscu jeszcze wszystkie kończyny. Odzyskał w nich czucie, więc musieli poskładać go do kupy. Nie rozumiał natomiast dlaczego nie jest związany. Nawet pod wpływem silnych prochów, byłby w stanie obnażyć ostre jak brzytwa zęby i przebić nimi parę bezbronnych tętnic, zanim uspokoiliby go jakimś silnymi środkami nasennymi. Jego palce lewej dłoni uderzyły o coś, co miało miękką strukturę i wydzielało naturalne ciepło. Haine’emu niemal natychmiast przypomniał Vulkowa.
Pies?
Warknął pod nosem, gdy tylko usłyszał jakiś ruch. Dopiero po chwili zrozumiał, że najprawdopodobniej poruszyła się firanka, więc okno musiało być otwarte. Świeże powietrze wdzierało się do pomieszczenia. Czuł unoszącą się w nim woń deszczu pomieszany czymś zgoła innym. Był to najprawdopodobniej zapach zasmażonego ryżu.
Nie tak zapamiętał swój pobyt w rządowym laboratorium, gdzie spędził pierwszych parę lat swojego życia jako szczur laboratoryjny. Tam nigdy nie otwierano okien. Klimatyzacja pracowała non stop nad temperaturą i świeżością pomieszczeń, które same w sobie pachniały przede wszystkim środkami czyszczącymi i farmaceutycznymi.
Otworzył ślepie. Nie musiał się przejmować ani ostrym światłem, ani oślepiającą bielą sterylnych, laboratoryjnych pomieszczeń. Jego tęczówki już dawno przestały odbierać takie silne bodźce.
Wbił spojrzenie w górę. Brudny sufit z zaciekami na pewno nie należał do władzy. Dźwignął się, chcąc usiąść, jednak natychmiast poczuł zawroty głowy i paraliżujący ból. Upadł na miękką poduszkę i w nagrodę za swój wysiłek został też obszczekany, co potwierdziło jego przeczucie.
Towarzyszył mu pies.  
Zaczął szamotać się w pościeli jak oszalały i krzyczeć. Miał mętlik w głowie. Czuł się jak zwierzę zapędzone w klatkę. Musiał stąd uciec, ale jednocześnie, otumanimy przez prochy i ból, nie mógł podnieść swojego ociężałego ciała.

Uniósł bosą stopę i podrapał się nią po łydce drugiej nogi, kiedy jednym okiem oglądał wiadomości w telewizji, a drugim co rusz zerkał na patelnię. Sensei otarł się bokiem ciała po jego nogi, kiedy pomknął w stronę korytarza, goniąc turlającą się po podłodze zabawkę, wcześniej wprawioną w ruch przez czekoladowego kundelka. W oddali zaskrzeczała papużka falista, kiedy przeglądała się w lusterku strosząc kolorowe upierzenie.
A wtedy do codziennych odgłosów dołączył inny, przesiąknięty bólem.
Kotarou zdążył jedynie wyłączyć palnik, kiedy oderwał się od swoich czynności i ruszył biegiem korytarzem, po drodze prawie taranując Senseia. Pchnął drzwi do swojego pokoju i widząc, że jego pacjent się ocknął, uśmiechnął się szeroko. Ale uśmiech został momentalnie zmazany, gdy ujrzał czarne plamy na białym bandażu, który otaczał szczupłe ramię mężczyzny.
- Przestań się szamotać, bo wsadzę ci skalpel w dupę! – krzyknął do niego, chcąc tym samym zwrócić na siebie jego uwagę. Dopadł do niego i z łatwością pchnął na powrót na łóżko. Był osłabiony i przez najbliższe dni z pewnością w tej kwestii będzie miał przewagę. Przynajmniej taką miał nadzieję.
- Twoje rany są nadal świeże I jak będziesz tak walczył z powietrzem, to szwy puszczą I będę musiał cię składać na nowo. Tak więc z łaski swojej uspokój się, bo nafaszeruję ci dupę penicyliną. A uwierz mi, że penicylina w zastrzykach cholernie boli. – dodał głośno, a kiedy upewnił się, że nieznajomy się nie rusza, powoli zabrał dłonie. Obrzucił go krótkim spojrzeniem, skupiając się na ramieniu, ale plama nie powiększała się, tak więc szwy nie puściły. Odetchnął cicho przez nos i skrzyżował ręce na klatce piersiowej.
- Masz szczęście. Nie puściły. Tym razem ci się upiekło. Chcesz wody? – nie czekał jednak na jego odpowiedź, tylko sięgnął po szklankę z wodą stojącą na blacie nocnego stoliku. Co prawda woda służyła do zwilżania warg nieznajomego, kiedy ten był nieprzytomny, ale wciąż była świeża. W miarę. Wsunął dłoń pod jego głowę i uniósł ją delikatnie, przysuwając szklankę do jego ust.
- Ale małymi łykami, bo się zadławisz. – mówił spokojnie, jak matka do chorego dziecka. - Już? – uśmiechnął się do niego zabierając rękę i odstawił szklankę, wsuwając chłodną dłoń pod mokrą od potu grzywkę mężczyzny i dotknął jego czoła.
- Gorączka nadal trawi twoje ciało. Niedobrze. Ale dobry znak, że odzyskałeś przytomność. Za godzinę podam ci kolejny antybiotyk, powinien wreszcie zbić ją nieco.

Zrobił krok do tyłu, w milczeniu przyglądając się nieznajomemu, dając mu jednocześnie krótką swobodę w szamotaninie się. Najwidoczniej tego właśnie w tym momencie potrzebował, choć Kotarou w każdej chwili był gotowy do niego doskoczyć i powstrzymać go, jeśli uzna, że ruchy ciemnowłosego stanowią zagrożenie dla jego samego. Na całe szczęście ten wreszcie dał za wygraną, przynajmniej na ten moment, i opadł w miarę spokojnie na powrót na łóżku. Jasnowłosy wypuścił powoli powietrze nosem, kiedy odetchnął i pozwolił sobie na podejście bliżej. Przysiadł na krawędzi łóżka i sięgnął po jeden z ręczników, który namoczył w wiadrze z zimną wodą. Wykręcił wodę i zaczął delikatnie przecierać skroń, czoło i kark nieznajomego.
- [color=#4D2F24]Można powiedzieć, że twoim aniołem stróżem. [/colot] – odparł spokojnie, a jego kąciki ust uniosły się wyżej w delikatnym uśmiechu. - Nie uważasz jednak za niegrzeczne pytać kogoś o jego personalia, kiedy samemu się nie przedstawi? Panie 7DS? – zapytał unosząc brew w zapytaniu. Zauważył. Zauważył jeszcze wczorajszej nocy, kiedy obmywał jego ciało z zaschniętej i zakrzepniętej krwi. Jego kod kreskowy był „zamazany’ bliznami, a to oznaczało tylko jedno. I wiele wyjaśniło, dlaczego Inkwizycja go goniła.
- I jesteś w moim mieszkaniu. Spokojnie, nikt raczej nie będzie sobie zaprzątał głowy tym miejscem, więc jeśli będziesz grzeczny, to nikt cię tutaj nie znajdzie. – dodał po chwili milczenia przesuwając ponownie ręcznikiem po jego czole, jednocześnie popychając g, by ponownie się położył.
- Twoje ciało jest słabe, więc leż. Potem przyniosę ci coś do jedzenia I elektrolity na wzmocnienie. Wieczorem dostaniesz kroplówkę z lekiem przeciwbólowym i powinieneś poczuć się lepiej. Swoją drogą… o co chodzi, że gorączka ci nie spadnie? To jakaś twoja zaleta? Cecha? Do tej pory nie spotkałem się jeszcze z takim niestabilnym przypadkiem. – powiedział cicho przystawiając dłoń pod brodę, o którą zaczął ocierać swoje palce w geście zastanowienia. Czekoladowy kundel wsunął swoją głowę pod jego drugą dłoń, domagając się pieszczot, na co chłopak machinalnie zaczął drapać go za uchem.
- Zresztą, nieważne. I jasne, możesz wyjść. Tam masz drzwi. – machnął głową w stronę uchylonych, drewnianych drzwi, szybko dodając z nutą złośliwości.
- Ale chyba nie uda ci się przepełznąć nawet metra. Szczerze powiedziawszy nie wierzę nawet, że uda ci się wejść o własnych siłach do łazienki, żeby się wyszczać. Ale nie martw się, przyniosę ci zaraz wiadro gdzie będziesz mógł się załatwiać. – parsknął rozbawiony wznawiając pieszczotę swojego psiaka, który machał wesoło ogonem na wszystkie strony świata.

Nie szamotał się więcej. Pozwolił, by mokry ręcznik skonfrontował się z jego twarzą, choć wyczuwalne napięcie unosiło się w powietrzu. Był spięty, a otępienie wywołane przez lęki tylko to wzmacniało. Powinien okazać wdzięczność, ale nie potrafił.
— Aniołem stróżem? — Zmarszczył brwi, powtarzając za nim te dwa słowa, które głucho odbiły się do jego czaszki. Gniew miał swojego anioła stróża, który przepadał bez wieści wiele lat temu i do dziś nie dał znaku życia. Pojawił się znikąd, jak przelotny deszcz w letni poranek, i zniknął jeszcze szybciej. Sam Haine stracił nadzieje, że go jeszcze kiedyś zobaczy. . Prawdopodobniej nie żył od dawna. Zostały tylko zniekształcone przez upływ czasu wspomnienia. Ujrzał go jednak w oczach człowieka, który zamordował dziesiątki Czarnokrwistych. Te oczy były łudząco podobno do tych, które należały do właściciela nieśmiertelnika. Jego ciężar czuł na szyi. Zimna, metalowa blaszka była często jednym źródłem ulgi, kiedy trawiła go gorączka, choć wygrawerowana sentencje w języku, którego nie znał, była dla niego nie zrozumiała.
Dłoń Haine mimowolnie odnalazła jedyną pamiątkę po tym człowieku. Złapał ją w zesztywniałe palce i zacisnął w ramach swoich ograniczonych możliwości. Była to niewątpliwie cisza przed burzą, która nadeszła chwilę później. Serce zabiło mocniej – trzymając rękę na nieśmiertelnika w jego okolicy mógł bez problemy to wyczuć – w akompaniamencie słów, które wypadły z ust chłopaka.
Automatycznie, lekceważąc swój stan zdrowia, poderwał  się, siadając, choć oczywiście towarzyszył temu rozdzierający ból. Syknął. Ręka, na której nadgarstku niegdyś znajdował się wytatuowany kod kreskowy, mimowolnie zacisnęła się w pieść.
— Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz — powiedział wymywanie, wypuszczając ze świstem powietrze z ust. Nie miał zamiaru zdradzać swojej tożsamości komuś, kogo nie znał. Ten ktoś równie dobrze mógłby się okazać członkiem Inkwizycji. Nie miał też żadnej pewności, że ów osobnik również jest przedstawicielem rasy, do której Gniew należał. Miał jedynie cichą nadzieję, że ktoś, kto wyciągnął w jego kierunku pomocną dłoń, faktycznie był Czarnokrwistym z krwi i kości. — Możesz mi mówić jak chcesz, ale panie 7DS odpada już na wstępie, bo widzisz, ściany takich małych klitek są cienkie. Będziesz mieć kłopoty, gdy ktoś się dowie, że tu jestem, o ile oczywiście mogę optymistycznie zakładać, że trzymasz moją stronę.
Nie chciał, aby wścibscy sąsiedzi zaalarmowali policję o potencjalnym zagrożeniu w charakterze członka 7DS, który został przygarnięty pod ich dach. Nie tylko Haine miałby kłopoty. Jego aniół stróż też. W końcu Inkwizycja nie liczyła się z nikim i niczym. Likwidowali każdą przeszkodę, która stanęła im na drodze do spełnienia wyznaczonych celów.
Przyjrzał się swojemu wybawicielowi z bliska. Był całkiem młody. Strzelał, że jego wiek mieścił się w granicach dwudziestu trzech - dwudziestu pięciu lat. Wygiął kącik ust delikatnie ku górze. Dopiero teraz zauważył, że szeroki uśmiech chłopaka był zaraźliwy. Haine dawno przestał się śmiać w pełni szczerze. Możliwe, że nigdy tego nie potrafił. Najwyższy czas, by spróbować, choć sytuacja, w której się znalazł, nie była ku temu najodpowiedniejsza.
— Jest tego o wiele więcej — zapewnił go. Grymas przekształcił się w delikatny uśmiech. Poczuł się nagle o wiele swobodniej w towarzystwie tego mężczyzny. Może głównie dlatego, że mieli już za sobą kurtuazje pod tytułem "jesteś terrorystą" i ewentualną panikę, którą Haine musiałby stłumić, by prawda nie wyszła na światło dzienne. — Mam niekontrolowane skoki temperatury, napady zimna i dreszczy. Mój organizm nie toleruje większości substancji odżywczych, więc moja dieta jest ograniczona. Cierpię na bezsenność i manie prześladowcze w początkowym stadium. Więc masz rację, jestem niestabilny jak cholera. Możesz dorzuć do listy jeszcze napady agresji i paniki. — Skończył swoją wyliczankę i po chwili tego pożałował. Nie powinien mówić mu takich rzeczy. Gratuluję, Haine, kopiesz sobie własny grób. Skarcił się w myślach. — Jaka jest pańska diagnoza, panie doktorze? — Uniósł brwi w sugestywnym geście. Tsa, był z niego przypadek prawie beznadziejny i nieuleczalny.
Upadł z powrotem na poduszkę. Wiedział aż za dobrze, że w tym stanie to, co najwyżej może wywalić się z łóżka i uderzyć głową o kant szafki, dokonując tym samym żywota.
— Nie zrobię pod siebie, więc nie musisz go przynosisz. Jeśli mi się zachce, pójdą do tej cholernej łazienki — zapewnił go, sycząc te słowa przez zęby. Zakrył twarz w pościeli, by ukryć swoje zażenowanie w charakterze poczerwieniałych policzków. Sama sugestia opróżnienia się do wiaderka była dla niego czymś w rodzaju ciosu w policzek.  Nie miał zamiaru tego robić.

Był słaby, a jego aktualna kondycja fizyczna pozostawiała wiele do życzenia, ale jak na obrażenia, jakie odniósł wczorajszego wieczoru, regenerował się całkiem szybko. W takim tempie wystarczyło zaledwie parę dni, może tydzień, by stanął całkowicie na nogi i mógł o własnych siłach opuścić to mieszkanie. Jednakże póki co, był w pełni zdany na łaskę Kotarou, co w pewien sposób łechtało jego ego. Sensei wskoczył na jego kolana, i pomrukując w zadowoleniu, zwinął się w kłębek, przymykając oczy. Kamui z kolei z zainteresowaniem przyglądał się nieznajomemu, nieświadomie badając zachłannym spojrzeniem każdy odkryty skrawek jego ciała. Był cholernie blady, ciężko było określić, czy to jego naturalna barwa czy po prostu stracił za dużo krwi. Prawdę powiedziawszy to był pierwszy raz, kiedy znalazł się tak blisko Czarnokrwistego. Pierwszy raz, kiedy mógł dotknąć, ocenić, zbadać. Jasne, czasami dostawali zgłoszenia do Czarnokrwistych, ale Kotarou zazwyczaj był trzymany z boku jako asystujący sanitariusz. A teraz było inaczej.
- Spora kolekcja blizn. Jakiś masochista z ciebie? – zagadnął z uśmiechem, po chwili wybuchając krótkim, szczerym śmiechem. - O sąsiadów się nie martw. – machnął dłonią w stronę jednej ze ścian. - Po pierwsze, ten budynek został zbudowany jeszcze przed drugą wojną światową i nadal się trzyma. Po drugie w klatce mieszkają, oprócz mnie, jeszcze dwie osoby. Stary ćpun-alkoholik, który praktycznie całe dnie i noce leży na fali w swoich rzygowinach oraz pewna pani, która w dzień śpi, by w nocy pracować. Także o to, że ktoś usłyszy naszą rozmowę… – przechylił głowę lekko na bok. - … albo twój krzyk, nie musisz się martwić. – w jasnym spojrzeniu błysnęło coś nieoczekiwanego, a usta wygięły się w tajemniczym uśmieszku, ale trwało to zaledwie ułamki sekund, kiedy ponownie parsknął śmiechem.
- Nie no, żartuję sobie. Nic ci nie zrobię. Chyba że będziesz bardo niesfornym pacjentem. – wyprostował nogi, na co jego kot w pełni niezadowoleniu, że teraz pozycja na kolanach swojego właściciela jest niewygodna, prychnął i zeskoczył, wybiegając eleganckim krokiem z pokoju.
- Dlatego możesz spokojnie się przedstawić, chyba że wolisz być nazywany jakoś debilanie. Pan Niezdara, Pan Przedziurawione Ramie, Pan Sapiący w Nocy…. – zaczął wyliczać durne ksywki i imiona, jakie padały z jego ust. Nagle gwizdnął, kiedy usłyszał wszystkie, albo przynajmniej większość dolegliwości, jakie trzymały ciemnowłosego.
- Nieźle… jak z tym żyjesz, co? Chcesz coś na sen? Mam dość mocne zioła, które od razu powalą cię na nogi. Na zbicie gorączki nie wiem co mogę poradzić, skoro to nie jest wina wirusa czy bakterii. – podniósł się z łóżka i podszedł do swojej torby, w której zaczął coś szperać. Po chwili wyprostował się, a w dłoni trzymał kroplówkę.
- Potem powiesz mi co możesz, albo czego nie możesz jeść, żebym wiedział co ci przygotować. Aktualnie robię kurczaka z ryżem i warzywami w sosie curry. Możesz to zjeść? – zapytał unosząc jedną brew, kiedy do niego podszedł.
- Ararara? Czy ja widzę… rumieniec? – nachylił się nad nim I siłą odkrył jego twarz. - Ale jesteś uroczy! – jęknął, czując jak sam się rumieni. - Kurde, powinieneś częściej się rumienić! Ale dobra, daj rękę. – rzucił niemal władczo zawieszając kroplówkę na prowizorycznym haku. Odciągnął rurkę i złapał ciemnowłosego za dłoń, przyciągając ją bliżej siebie. W nocy udało mu się założyć wenflon, więc wystarczyło go tylko podłączyć.
- Aż ciężko uwierzyć, że szukała cię Inkwizycja. Nie wydajesz się niebezpieczny.

Dostrzegł te spojrzenie, ale nic na ten temat nie powiedział. Pozwolił, by chłopak obadał jego ciało, zerkając w zakamarki, które zwykle były chronione przez materiał ubrań. Czuł się jednak nieswojo. Tak patrzyła na niego tylko jedna osoba. Ten przeklęty Kieran w całej swojej zachłannej osobie. Spuścił w końcu wzrok, bo kawałek ściany nad ramieniem chłopaka wydał mu się nagle bardziej interesujący niż cała reszta świata.
— A co? Marzy ci się sadomaso? — zapytał, eksponując swoje zęby w drapieżnym uśmiechu. Blizny rozsypane na całej rozciągłości jego ciała miały różną przyczynowością. Większość z nich były pamiątkami po krwawych potyczkach z Inkwizycją, inne wynikały z autodestrukcyjnych przypadłości Haine, a jeszcze inne, po prostu były. Od lat zdobiły podniszczoną skórę, przypominając mu o koszmarze, który przeżył w nie tyle co w samym getcie, a w laboratorium. — Jestem otwarty na propozycję — zapewnił go, pozwalając sobie na chwilę rozluźnienia. Co ma być, to będzie. — Muszę przyznać, że masz ciekawe sąsiedztwo.
Parsknął. Ludzie właśnie tacy byli. Cuchnęli rozkładem i zepsuciem. Marnowali dar życia, którym obdarzali ich Dawcy, dzieląc się z nimi każdego roku szpikiem kostnym. Nie zasługiwali na drugą szansę. Nie zasługiwali na jakąkolwiek szansę. W ślepiu Haine zapłonął niebezpieczny błysk i zapaliła się w nim ochota odebrania im życie.
— Marnotrawstwo — wysyczał pod nosem. Z ust sączył się jad jak trucizna. Jego dłonie ponownie zacisnęły się kurczowo na kołdrze. Zmiana w jego zachowaniu była widoczna gołym okiem. Znów zaczęła go trawić nienawiść do gatunku ludzkiego. Paliła go od środka. Czuł jak wzniecone iskry nienawiści stopniowo przeradzały się w ogień. Te piekielne języki łaskotały go czule, podsycając drzemiący w nim gniew. Spuszczony z łańcucha był niemal nie do zatrzymania. Udało się to tylko jednej osobie, która umarła parę minut po zatrzymaniu go. Rozszarpana niemal na kawałki przez pazury i ostre, hienie zęby. Niektóre rany nigdy nie mogły się zabliźnić.  
Otrząsnął się minutę później, kiedy w tle usłyszał ujadanie psa, który musiał wyczuć nadciągające niebezpieczeństwo i powiadomił o nim swojego właściciela. Zakrył twarz w dłoniach, zaciskając mocno powieki, by się uspokoić, wyciszyć, ogarnąć bałagan w głowie. Ten dzieciak nie powinien widzieć go w takim stanie. Wziął szybko głęboki oddech. Musiał przywołać się do porządku, zanim nie było za późno.
— Sam widzisz, lepiej nie wiedzieć za dużo — mruknął cicho. Na ustach pojawił blady uśmiech, nie miał nic wspólnego z jego prawdziwym stanem. Poprawił się na łóżku. Miał nadzieję, że jego lekarz nie był płochliwy. Postanowił przywrócić rozmowie normatywny tor. Musiał czymś zająć myśli, musiał coś robić, by nie zwariować. Był coraz bliższy stanu obłędu.
— Sugerujesz, że sapałem w nocy? — Na czole pojawiła się zmarszczka. Dobrze, że nie mamrotał. Miał tendencje do mówienia przez sen rzeczy, których świadomie nigdy, by nie powiedział. — Jak długo byłem nieprzytomny? — To było jedno z nurtujących go pytań. Musiał też zadzwonić do domu. Do Vulka albo do Yume i upewnić się, że się nie pozbijali. Musiał wrócić zza groby. Udowodnić im i samemu sobie, że diabli złego nie biorą, że jeszcze żyje. Musiał wiedzieć, kiedy stanie na nogi, choć siłą rzeczy miał w planach ulotnić się stąd, kiedy tylko będzie taka możliwość. Kiedy odzyska chociażby częściową władzę nad ciałem.  — Ile jeszcze potrwa moja hospitalizacja? Wiesz, mam dość napięty grafik. — Wykrzywił usta w charakterze uśmiechu. Ktoś na mnie czeka, nie przeszło mu przez gardło.
Ostatecznie nie powiedział, jak ma na imię. Nie chciał też go oszukiwać, wymyślać czegoś na poczekanie, co właściwie nie stanowiło dla niego żadnego problemu. Robił to już wiele razy w swoim życiu. Dbał o swoją prywatność jak mało kto.
Kiedy kołdra została mu częściowo zabrana i chłopak znów się odezwał, zaśmiał się cicho, podenerwowany. Mało przekonująco, ale zawsze coś.
— Jesteś pierwszą osobą, która użyła w stosunku do mnie tego epitetu, ale pewnie nawet w połowie nie wyglądam w rumieńcu tak urokliwie jak ty. Tylko się nie przyzwyczajaj i nie zakochaj. — ostrzegł go żartobliwie. Zażenowanie go opuściła. Nie miał zamiaru dalej w to brnąć. Uśmiech i serdeczność tego osobnika działała niego niezwykle kojąco. Od lat nie był taki odprężony. Nie chciał tego psuć. Było mu dobrze. Naprawdę dobrze. — A gotowany ryż w zupełności mi wystarczy — podsunął. Jego organizm źle znosił tłuszcz. W ogóle dużo rzeczy źle znosił, nie chciał też doktorowi narobić jeszcze większych kłopotów. Wystarczyły mu te, co teraz miał. — I nie oceniaj książki po okładce. — Podał mu rękę. — Nawet nie wiesz, ile ludzi zginęło z tych rąk — dodał, półszeptem. Sam stracił rachubę. Zatrzymał się gdzieś w okolicach setki. Może kiedyś odważy się policzyć wszystkie krzyże, które wystrugał własnymi paznokciami. Teraz wystarczyły mu tylko odciski na placach od czynnego wymachiwania kataną.
— Prowadzisz przytułek dla bezdomnych zwierząt? — zapytał, unosząc jedną brew. Widok kota na kolanach mężczyzny i psa przy jego nodze wywołał coś na wzór rozbawienia. Szkoda, że Vulk i Yume nie potrafi żyć ze sobą w zgodzie. To wiele by ułatwiło. — Jestem jednym z nich? — dopytał żartobliwie, choć wcale nie patrzył na siebie jak na zwierzątko, które można oswoić, potarmosić za uchem i wyprowadzać na spacer. Hieny w końcu nie przywykły do domowych warunków. Były dzikie. Krążyły niczym sępy, by zacisnąć zęby na swojej ofierze. — Muszę cię rozczarować. Mam dom. I muszę do niego wrócić, jak najszybcie się da, więc powiedz, kiedy będę mógł to zrobić.

Nie spodziewał się I nawet nie zakładał, że jego nowa “znajda” okaże się kimś z takim poczuciem humoru. Może to wszystko było grą z jego strony, zagraniem, które miało na celu uśpić czujność Kotarou. Jeżeli tak, to cóż, dobrze mu szło.
- Sadomaso… – prychnął pod nosem, wsuwając palce w jasne kosmyki I poczochrał się po głowie. - Wiesz, w twoim aktualnym stanie zbyt wiele nie zdziałasz. Poczekamy aż staniesz…. Na nogach. – mruknął przechylając głowę, a w ciemnych oczach błysnęło coś nieokiełznanego.
Ale prawdziwe ‘nieokiełznanie’ zaprezentował po chwili ciemnowłosy.
Przyglądał mu się z nieukrywanym zainteresowaniem, nieświadomie lgnąc do poznania natury tego osobnika. Milczał, choć może to była jakaś odpowiednia pora na podjęcie jednego z relaksujących tematów. Dał mu ten moment tylko dla niego, by sam zapanował nad skołowanymi nerwami i całym tym cholernym chaosem, który zapewne pojawił się w jego głowie. Gdy wreszcie zdawało się, że atmosfera w pomieszczeniu wygładziła się nieco, Kotarou pozwolił sobie na poruszenie i wypuszczenie trzymanego powietrza w ustach.
Nerwowy
- Nie lubisz ludzi? – zapytał dziwnie obcym głosem, jakby nie należał do niego. Poczuł się z tą myślą zaskakująco źle. Wiedział, że jest Czarnokrwistym i że najprawdopodobniej należy do owianej złą sławą grupy 7DS. A co za tym idzie – siłą rzeczy nie będzie przepadał za ludźmi. Mimo to, gdzieś tam w głębi jego głowy tliła się marna iskierka nadziei, że akurat ten tutaj będzie inny. Bardziej… neutralny. Z letargu wyrwało go pytanie jego gościa. Uniósł nieznacznie głowę, by na niego spojrzeć w zastanowieniu, po czym odwróciwszy wzrok i wbijając go w ścianę naprzeciwko siebie, potarł zewnętrzną stronę ciepły policzek.
- Z jakieś piętnaście godzin, tak myślę. Jak na takie rany, to zacząłeś dość szybko się zbierać, choć daję ci jeszcze z jakiś tydzień, żeby siły wróciły na tyle, byś mógł swobodnie poruszać się po mieście. – no i, nie oszukujmy się, byłby wściekły, gdyby jego ciężka praca w nocy zostałaby zaprzepaszczona przez nadgorliwość pacjenta.
Podłączenie kroplówki zajęło mu zaledwie kilka sekund. Uregulował jeszcze prędkość spływania i spojrzał z góry na leżącego chłopaka, podpierając się dłońmi o swoje szczupłe biodra.
- Mógłbym zaproponować, żeby ktoś wpadł cię odebrać, ale wolę nie ryzykować. Przypuszczam, że przez najbliższe godziny, a nawet dni, Inkwizycja będzie się tutaj kręcić i cię szukać, dlatego też wolę, byś zadzwonił do kogoś i powiedział, że żyjesz i takie inne bzdety. Ja ci powiem kiedy będziesz gotowy do opuszczenia tego domowego szpitala. Za dwie godziny kroplówka się skończy i pomogę przenieść ci się do łazienki, gdzie pomogę w umyciu. A potem zjesz ryż i może coś jeszcze lekkostrawnego. Spróbuj się przespać. – zawyrokował głosem typowym dla lekarza, choć wciąż, nawet teraz, pobrzmiewała w nim wręcz namacalna, naturalna nuta pełna rozbawienia.
- Przytułek? Możesz tak powiedzieć. Po prostu zwierzęta… – spojrzał na czekoladowego kundla, który spał spokojnie na poszarpanym dywanie. - Nieważne. I kto wie. Możesz jesteś przygarniętą przeze mnie przybłędą? – zapytał tajemniczo i nachyliwszy się nad nim, położył dłoń na jego głowie i pogłaskał go delikatnie po ciemnych włosach. - Może i masz dom, ale obróżki nie widzę. Może cię zaadoptuję? – zapytał szczerząc się szeroko.
Chciałbyś?
Może.

Parsknął szczerze rozbawiony, nie przypuszczając, że Czarnokrwisty rebeliant może z taką łatwością podchwycić grę słów. A jednak. Jeszcze wiele nauki przed tobą, Kotarou.
- Nie, nie wyglądasz aż tak tragicznie, choć kąpiel zdecydowanie ci się przyda. – mruknął mrużąc przy tym oczy. Ale najpierw, a dopiero potem obowiązki. Ciemnowłosy musiał przyjąć całą dawkę leku nim Kotarou pozwoli mu na relaks w wannie. Lepiej dmuchać na zimno.
- Trzy dni… nawet I lepiej, bo udało mi się dostać akurat tylko trzy dni wolnego na żądanie, chociaż szef I tak kręcił nosem. Dobrze, spróbujemy postawić cię na nogi w trzy dni. – odwrócił głowę pod pretekstem zbierania pozostałości po opatrunkach i innych medycznych pierdołach, tylko po to, by ukryć ściśnięte usta w wąską linię i momentalną bladość, jaka spowiła jego twarz. Czyli jednak. Nienawidził ludzi, w tym Kotarou. Wiedział, że ciemnowłosy prędzej czy później dowie się, że to właśnie przedstawiciel tak bardzo znienawidzonej przez niego rasy uratował mu tyłek i zapewne nie skończy się to zbyt dobrze dla jasnowłosego, ale mimo wszystko nie potrafił znaleźć w sobie na tyle odwagi, by otwarcie przyznać się do bycia człowiekiem. Dopóki ciemnowłosy sam nie zapyta go wprost, Kotarou niekoniecznie chciał się z tym wszystkim obnosić. Wiedza czasami bywała wręcz zbawienna. A przynajmniej na tę chwilę taka się zdawała.
- Hm…. Nie powie ci. – odwrócił się do niego I uśmiechnął szeroko, wracając do swojego codziennego stylu bycia. - Takie rzeczy to dopiero na trzeciej randce. Wszystko chciałbyś od razu wiedzieć a później co? Później już nie ma zabawy i zaskoczenia. – wrzucił trzymane rzeczy do pudła, który zamierzał wynieść. Nim jednak opuścił pokój, zatrzymał się przy wyjściu.
- A może chcę przetestować twoje ostre zęby I daruję sobie kaganiec na tę chwilę? Wiesz, życie na krawędzi i te sprawy? – nie czekał jednak na jego odpowiedź, pozostawiając go z tajemniczym pytaniem unoszącym się w powietrzu.
Do pokoju wrócił godzinę i dwadzieścia minut później, niosąc szklankę z sokiem pomarańczowym i miskę ryżu z łagodnym sosem, który nie powinien zaszkodzić ciemnowłosemu. A przynajmniej miał taką nadzieję. Specjalnie postarał się o coś lekkostrawnego. Postawił jedzenie i napój na stoliku, od razu zaczynając odpinać go od kroplówki, która spełniła swoje zadanie.
- Śpisz? Lepiej się obudź. Chyba że chcesz być moją śpiącą królewną, którą zbudzę magicznym pocałunkiem? – zapytał zerkając na niego, szybko dodają z wesołością w głosie.
- A wiesz, że w oryginalnej baśni księżniczka Aurora została zgwałcona przez księcia, kiedy ta jeszcze spała? Następnie zaszła w ciążę, i dalej śniąc urodziła trojaczki. Jedno z nich pomyliło cycka z mlekiem i palca z wbitym cierniem, i zaczęło go ssać. Wyssało cierń i Aurora obudziła się. Całkiem pokręcone, nie uważasz? – wsunął dłoń pod jego plecy i pomógł mu się dźwignąć do pozycji siedzącej.
- ostrożnie. – sięgnął po miskę podając ją ciemowlosemu, ale w ostatniej chwili zatrzymał się. - Chyba że chcesz, abym cię nakarmił?

Uśmiechnął się lekko do niego, czując się dziwnie… przyjemnie w jego towarzystwie. Właściwie od bardzo dawna z nikim nie rozmawiał dłużej, niż wymagała tego sytuacja. Nie licząc oczywiście jego własnych zwierząt. Naprawdę miła odmiana.
- Nie panikuj I nie doszukuj się wszędzie Inkwizycji. Spróbuj podejść do tego bardziej na relaksie. Kiedy usilnie doszukujesz się czegoś złego, to los spłata ci figla i spotka cię to zło, którego tak unikasz. Spokojnie. – spojrzał na niego i położył dłoń na gorącym policzku ciemnowłosego, uśmiechając się wesoło. - Tutaj jesteś bezpieczny, Nieznajomy. – oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że ukrywa pod swoim dachem przestępcę. Ale nie sądził, że Inkwizycja w każdej chwili może wpaść do jego mieszkania. Nie było podstaw. Kotarou żył jak żył, ale nigdy nie miał złych stosunków z władzą. Tak więc nie było jakichkolwiek podstaw, by sanitariusz, do tego człowiek, zadawał się z Czarnokrwistym i do tego członkiem 7DS. Był spokojny.
- Może mnie nie rozczarujesz? Czasami… trzeba brać życie jakie jest I przeć do przodu, nie bacząc na uprzedzenia, zasady, to, co jest z góry założone. Czasami warto spróbować żyć chwilą, tu i teraz, iść na żywioł. Nie chcę żyć w pudełku o odpowiednich rozmiarach. Dlatego… nie martw się, że mnie rozczarujesz. Dlatego chcę igrać z ogniem. Bo czuję wtedy, że żyję a nie jestem manekinem społeczeństwa. – w czekoladowym spojrzeniu jasnowłosego pojawił się błysk życia przeplatany z melancholią. Ale przemilczał jego rasę. Wiedział, że ciemnowłosy się dowie. Ale nie potrafił wyrzucić z siebie dwóch prostych słów. Jestem człowiekiem. Te dwa, na pozór marne słowa, przemieniły się w kupkę kamieni, które ugrzęzły w przełyku i chłopak w żaden sposób nie mógł się ich pozbyć. To była zła ścieżka, jaką obrał. Kłamstwo ma krótkie nogi. A on nie miał w sobie aż na tyle odwagi. Trzy dni. Przez te trzy dni nic nie powie. Dopiero jak nieznajomy będzie w stanie wyjść z tego mieszkania o własnych siłach. Wtedy mu powie. Bo i tak zapewne już się nigdy więcej nie spotkają.

Na zewnątrz robiło się powoli ciemno, a temperatura zaczęła stopniowo opadać. Uśmiechnął się, widząc, że mężczyzna zaczyna wracać do sił. Leczenie zaczynało przynosić oczekiwany skutek.
- Nie forsuj się. – ostrzegł go, chociaż wewnętrznie wiedział, że o to akurat nie musi się martwić. Parsknął naturalnie i przycisnął wierzch dłoni do swoich ust, kiedy roześmiał się rozbrojony na łopatki jego słowami.
- To jakaś sugestia I propozycja? Bo wiesz, nie mam nic przeciwko, ale obawiam się, że mógłbym cię jeszcze bardziej uszkodzić I wymęczyć. – oczywiście, że nic nie sugerował. Oboje sobie żartowali. Wiedział to doskonale, ale mimo to, jakaś jego wewnętrzna część czerpała z tego chorą przyjemność, z żartów, które niebezpieczne ocierały się o pikanterię i o coś, co z powodzeniem można nazwać „zakazanym owocem”.
W końcu uspokoił się i podał mu miskę, ale w ostatniej chwili zatrzymał dłonie w powietrzu, przyglądając się z zaciekawieniem jego twarzy.
- … Serio? – zapytał, wyczekując kolejnego dowodu na żart. Ale nim Nieznajomy zdążył krzyknąć “Ha! Mam cię! Ukryta kamera”, Kotarou przysunął się bliżej, wciągając jedną nogę na łóżko, by usiąść przodem do niego. Złapał za widelec i nabrał na niego nieco ryżu umoczonego w sobie, po czym zaczął go karmić.
A serce w jego klatce piersiowej niebezpiecznie zaczęło bić szybciej, zupełnie tak, jakby ktoś uwięził w środku ptaka, który usilnie walczy o wolność.
- Może być w smaku? – zapytał, chcąc przerwać dziwną ciszę. - Czekaj…. Ryż. – mruknął I przesunął kciukiem po jego dolnej wardze, zgarniając resztkę ryżu, a następnie koniuszkiem języka zgarnął go ze swojego palca.
Debil
Twarz momentalnie zrobiła się czerwona, kiedy zdał sobie sprawę z tego, co zrobił pod wpływem impulsu.
- Przepraszam! – wyrzucił z siebie, wciskając prawie na siłę widelec z ryżej w usta ciemnowłosego, samemu spuszczając nieco głowę, pozwalając jasnym kosmykom na opadnięcie na jego oczy I twarz.
Co za wstyd….

Gniew tą przeklętą Inkwizycje widział wszędzie. W każdym spojrzeniu i w każdym słowie. Czy to słysząc odbijające się echem odgłosy kroków na klatce schodowej, czy widząc cienie malujące się na suficie. Nie wywoływało to jednak uczucia, które spełniało definicję strachu. Ulatniało się jak woda w formie pary z wrzącego czajnika. Świadomość, że kiedyś wpadnie w ich ręce była, bowiem nieodłączonym elementem jego życia. Pocieszał się jedynie myślą, że nie nadawał się na dłuższą metę na ich obiekt doświadczalny. Jego ciało nie wytrzyma końskich dawek leków, czy też modyfikacji genetycznych. Albo umrze, albo przekształcił się w pozbawioną umiejętności logicznego myślenia roślinkę. W zasadzie każda z tych dwóch opcji miała swoje wady i zalety, i każda sygnalizowała jedno – gdy to nastąpi, będzie mu już wszystko jedno.
„Nie powinieneś traktować Inkwizycji w tym układzie jako zła ostatecznego”, przeleciało mu przez myśl. On sam w porywie tych wszystkich chwil, w których miał przyjemność tarzać się w krwi swoich ofiar, zapomniał, kto tak naprawdę odgrywa rolę złego charakteru. Wiedział tylko, że zło musiało istnieć, by istniało jego przeciwieństwo - dobro. Co jeśli sam był wcieleniem zła? Co jeśli jego wybawiciel bezmyślnie wpuścił do swojego domu ucieleśnienie samego diabła? Haine nie umiał panować nad swoim emocjami. Nie pamiętał, ile to już ludzi zabił, będąc w amoku, w sidle urojeń i spaczeń. Granica się zatarła - tego jednego był pewien. Balansował nad przepaścią i nie miał wątpliwości, że kiedyś wpadnie w bezdenne odmęty. Odbicie się od jej dna będzie więc niebywale dla niego trudne. Wręcz ocierające się o rzecze niemożliwą, awykonalną.
Teraz jednak chciał odseparować się od tych myśli. Wyrzucić je z głowy. Dostosować się do słów lekarza. W tym stanie i tak nie mógł za wiele zdziałać. Zależało mu głównie na szybkim odzyskaniu częściowej sprawności fizycznej i wiedział, jak nikt inny, że do tego potrzebował przede wszystkim wypoczynku. Trzy dni, a właściwie dwa i 1/4 dnia, sądząc po zmierzchu za oknem, powinny być wystarczające. Przynajmniej już nie czuł tego parszywego bólu głowy, który rozsadzał mu czaszkę do środka. Skupił się więc na osobniku, który uratował mu życie, przestając na niego patrzeć w dwóch kategoriach – człowiek czy Czarnokrwisty. W tym momencie nie miało to żadnego znaczenia.
— Spokojnie, od siedzenia to raczej szwy nie popękają — rzucił w ramach uspokojenia zapędów rodzicielskich nieznajomego. Nadopiekuńczość i przesada była Haine nie znana. Nie był bowiem wykonany z chińskiej porcelany, która – jak powszechnie wiadomo – rozlatywała się na drobny mak pod najsłabszym nawet naporem. — Jutro to ja będę już mógł te twoje psy zabrać na spacer.
Wyszczerzył się i poczuł, że bolą go mięśnie twarzy. Już dawno nie eksponował swoich hienich zębów w całej swojej okazałości. Chyba będzie musiał w końcu z tym przystopować.
— Pozostawię ci wolność interpretacji — powiedział zdawkowo, z nutą czegoś na wzór zadumy, acz nie śpieszył się w wyjaśnieniem. Był świadomy, że podpuszczał i był podpuszczany jednocześnie. Ciekawość jednak w tej materii wyrabiała swoją własną markę i zwyciężała. Czuł się trochę jak w nawiedzonym domu. Zanim nie otworzy kolejnych drzwi, nie dowie się, jakie zagrożenie na niego czyha z czarnego, pokrytego kłębami kurzu i pajęczyn kąta. Lecz zamiast niepokoju, który zwykł towarzyszyć w takich okoliczność, wypełnił go zbawczy spokój. Uzależniająca adrenalina opadła, pojawiło się natomiast coś na kształt pragnienia. Bawił się trochę i trochę też eksperymentował.
— Chcesz znać prawdę? — zapytał, a w oczach pojawił się niebezpieczny, dziki błysk. — Jestem tak zamroczony prochami, że zmysł smaku mi się stępił. Jestem tak głodny, że gdybyś podał mi nawet coś zwęglonego, coś co społeczeństwo zakwalifikowałoby jako niejadalne, zjadłbym to ze smakiem. I przede wszystkim jestem ci tak wdzięczny za uratowanie mi tyłka, że gdybyś podsunął mi pod nos coś naprawdę ohydnego, skłamałbym z uśmiechem na ustach, że jest przepyszne — odparł szczerze.
Nie wiedział czy mu smakuje, czy też nie. Nie znał się na gotowaniu i nie umiał w większość przypadków odróżnić jednego smaku o drugiego. Jadł w małych ilościach, przez co bezustannie groził mu spadek wagi. Nie robił tego bynajmniej po to, by delektować się każdym przegryzanym kęsem, robił to przede wszystkim dlatego, bo chciał zabić głód, stłumić irytujące ssanie w żołądku. Jego organizm w końcu nie akceptował większości substancji odżywczych. Żaden więc z niego tester potraw i koneser smaków. Padlinożercą wbrew pozorom też nie był. Cieszył się, gdy jedzenie spełniało wyznaczoną rolę - zapychało. Tak było w tym przypadku.
Poczuł ryż w prawym kąciku wargi i już chciał go zgarnąć językiem, ale jego zamiar został unicestwiony przez palce Kotarou.
Przypatrywał się jak ten zlizuje ziarenko z palca i parsknął z wyraźnym rozbawianiem. Być może przede wszystkim po to, by unicestwić falę ciepła, która go zalała i obawiał się, że nie ma nic wspólnego z nękającą go od paru ciągnących się w nieskończoność godzin gorączką.  
Złapał drżącymi palcami jego podbródek, unosząc go na wysokość swojego oka, by uważnie przyjrzeć się jego nękaną przez wypieki twarz. Choć jej prawdziwy odcień był dla niego nieznany przez ślepotę barw, przez tyle lat nauczył się rozpoznawać zmiany na obcych twarzach, a przecież ta twarz nie była mu już tak obca.
— Naprawdę do twarzy ci w rumieńcach — skomplementował. — Gdyby to była prawdziwa randka, to pewnie bym cię teraz pocałował. — Przesunął spojrzeniem wzdłuż jego twarzy. Zatrzymał go kolejno na oczach, nosie i ustach. Zaczął się nawet zastanawiać, jaki mają smak, ale nie spróbował ich. Oddał mu wolność, zwalniając uścisk. — I nie musisz się płoszyć, jak królik zapędzony w pułapkę. Nie jestem złym wilkiem. Nie zjem cię. Mogę cię co najwyżej wypatroszyć, ale najpierw muszą mi wrócić siły.

”Chcesz znać prawdę?”
Uniósł głowę I spojrzał na niego wyraźnie zaciekawiony. Nie spodziewał się takiego wywodu, ale gdzieś w okolicach żołądka zrobiło mu się ciepło. Od bardzo dawna nikt nie pochwalił go za cokolwiek, a już na pewno nie za kuchnię, jaką prezentował. Zresztą, nie ma czemu się dziwić, skoro chłopak gotował dla samego siebie i właściwie nigdy nikogo tutaj nie zapraszał. Był zaskoczony samym sobą, że odważył się przytargać tutaj nieznajomego. Był ranny, powtarzał sobie i w ten sposób próbował samego siebie wytłumaczyć. Ale im dłużej z nim rozmawiał, im dłużej spędzał z nim minuty, tym bardziej coś niebezpiecznego ciągnęło go do niego. Zauroczenie? Szybkie, gwałtowne. Możliwe.
Zagryzł dolną wargę, próbując poskładać rozsypane myśli. Trochę zaczynał się gubić w swoich własnych emocjach, które coraz mniej rozumiał. Ryzykował, jasne. Ale…. Czemu się nie bał, że lada moment te miłe chwile, jakie spędzał w towarzystwie nieznajomego mogą porządnie pierdolnąć, i kiedy Kotarou będzie usilnie starał się poskładać je w jedną całość, to boleśnie się pokaleczy?
Nie znał odpowiedzi.
- Uznam to za komplement. – powiedział cicho, ponownie obdarowując go jednym ze swoich szczerych uśmiechów. - Jeżeli chcesz, to… to chętnie coś dla ciebie przygotuję. Coś, co lubisz. Wystarczy powiedzieć, a to zrobię. – mruknął na tyle cicho, że odgłosy z ulicy praktycznie go zagłuszyły. Zaśmiał się po chwili, a jego twarz przybrała wyjątkowo łagodny wyraz, kiedy ponownie uniósł głowę. - Kamui. Kamui Kotarou. – dodał po chwili przestawiając się. Co prawda nie liczył na to, że mężczyzna również mu się przedstawi, dlatego pospiesznie dodał. - Jeżeli chcesz mi się odwdzięczyć za uratowanie ci tyłka, wystarczy mi twoje imię. – jak dla niego to nie była zbyt wygórowana cena. Chyba. Chociaż z drugiej strony każdy traktował wszystkie dane personalne, w tym imię, na różne sposoby. Kto wie, być może ciemnowłosy należał akurat do tej grupy, która ceniła swoje imię wyżej od wszystkich bogactw tego świata. Kotarou odłożył wreszcie prawie pusty talerz na szafkę i odetchnął, próbując uspokoić rozszalały chaos, jaki zaistniał w jego umyśle. Tylko że mężczyzna zrobił coś, co zupełnie go sparaliżowało, skutecznie usadzając w miejscu.
Dotyk był dziwnie… przyjemny, choć właściwie jego skóra zaledwie musnęła jego podbródek. Zdał sobie sprawę, że miał wyjątkowo duże dłonie. Większe od jego. I chciał…
- Pocałuj mnie. – wypalił oszołomiony, niczym zwierzę, które zostało porażone prądem. To był moment, kiedy zerwał się z łóżka i wybiegł z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami, pozostawiając gościa samego. Musiał ochłonąć. Musiał…
Wrócił do pokoju po dziesięciu minutach, usilnie unikając jego spojrzenia. Bał się go. Bał się też słów, jakie mogą paść. Przez ten krótki czas, kiedy chodził dookoła pokoju rozpaczliwie i wręcz desperacko poszukując jakiegoś rozwiązania, nie wpadł na nic, co mogłoby go uratować od tej żenującej sytuacji, w jakiej się znalazł. Zupełnie nic.
- Przygotowałem kąpiel. Pomogę ci. – jego głos brzmiał obco, nieludzko, trochę zachrypnięty. Przełknął ślinę, chcąc pozbyć się niewidzialnej guli w gardle i niepewnie ruszył w jego stronę, choć nadal unikał jego spojrzenia.
- I to był żart. To przed chwilą.
Tylko na tyle cię stać?
Nic lepszego nie przychodziło mu do głowy.

Bał się nieco jego reakcji, tego, co powie i jego spojrzeń. Z drugiej strony wiedział też, że nie może go zostawić samemu sobie, bo najzwyczajniej w świecie nie poradzi sobie. Nie w aktualnym stanie. Wiedział, że zrobił głupotę i palnął coś bez myślenia i musiał teraz ponieść tego konsekwencje.
Ale nie spodziewał się tego, co zrobi Kylle. Kotarou otworzył usta, w niemym zaskoczeniu, szybko jednak je zamykając i spojrzał na niego mrugając parę razy. Aż wreszcie wybuchnął niekontrolowanym śmiechem pełnym niewinnej radości. Nie wierzył. Po prostu nie wierzył.
- Ahahahaha, jesteś niesamowity. – złapał się jedną ręką za brzuch, a drugą podparł o krawędź szafki, nie mogąc zapanować nad śmiechem, aż ostatecznie się zapowietrzył. Minęło z dobrych wiele sekund, aż wreszcie wyprostował się i odchrząknął w zamkniętą pierś.
- Dobra, zapomnijmy o tym. Twoja kąpiel czeka, a nie chcę, byś mył się w zimnej wodzie, bo jeszcze nabawisz się zapalenia płuc czy innego ustrojstwa. – wsunął dłoń pod jego ramię i pomógł mu dźwignąć się z łóżka. Odczekał chwilę, pozwalając, aby stopy i nogi mężczyzny przyzwyczaiły się do ciężaru po tylu godzinach bezczynnego leżenia, po czym powolnym krokiem skierowali się w stronę wyjścia na korytarz, a następnie do łazienki, gdzie były już uchylone drzwi.
- Nyanko, złaź. – rzucił do czarnego kota, który ziewnął szeroko I zeskoczył z pralki. Przeciągnął się leniwie i z gracją wyszedł z łazienki, zapewne obrażając się na swojego właściciela na cały następny dzień. Kamui podprowadził ciemnowłosego do krawędzi wanny, na której go posadził i zabrał się za odwiązywanie bandaży oraz odklejanie plastrów i innych opatrunków.
- Zaraz poczujesz się lepiej. I wybacz, ale muszę ściągnąć ci spodnie. Oprzyj się o mnie. – polecił mu krótko, po czym przystąpił do pospiesznego odpięcia guzika i zsunięcia materiału spodni wraz z bielizną, kiedy Kylle uniósł szczupłe biodra. Nie patrzył, nie pożerał łakomie jego ciała, w tej jednej chwili zachowywał się ta, jak na sanitariusza przystało. Kogoś, kto przez ostatnie lata widział każdego dnia nagie ciała. Gdy ciemnowłosy wreszcie wylądował w ciepłej wodzie, chłopak podwinął nogawki aż pod same kolana, i wsunął się za mężczyzną, siadając na krawędzi wanny, sięgając po gąbkę.
- Twoi bliscy pewnie się o ciebie martwią. Mam się z nimi jakoś skontaktować? Mogę zadzwonić z budki telefonicznej na mieście i powiedzieć, że żyjesz. Czy coś. – zaproponował, kiedy powoli przesuwał morą gąbką po ramieniu mężczyzny, myjąc go najdelikatniej, jak tylko mógł, jednocześnie nie chcąc pozostawić na jego ciele czarnych plam po zaschniętej krwi.
- Żona? Dziewczyna? Kochanek?

Gdyby stał, relacja chłopaka najprawdopodobniej zwaliłaby go z nóg. Poczuł ulgę, że przynajmniej raz czegoś nie spieprzył i udało mi się coś naprawić. Aż sam się zaśmiał, choć był to śmiech zachrypnięty, gardłowy, brzmiący bardziej jak zwierzęcy pomruk, niż cokolwiek innego.
— A ty skromny do przesady — stwierdził, gdy w końcu przestał się śmiać. Nie powinien tego robić. Brzuch go od tego rozbolał. Zrzucił z siebie kołdrę i, podpierając się na ramieniu swojego wybawiciela, usiadł. Towarzyszyły temu rzecz jasna zawroty głowy, ale postanowił je zignorować. Syknął, gdy jego stopy skonfrontowały się z posadzką. Bynajmniej nie dlatego, że była zimna. Głównie dlatego, że poczuł ostry, przenikający go na wylot ból. Rany w końcu nadal były świeże i jeszcze się nie zagoiły. Zacisnął zęby, stawiając krok za krokiem. Czuł odrętwienie ciała i ociężałość. Za długo leżał w totalnym bezruchu.
— Ile masz zwierząt? — zagaił, patrząc jak kot prycha, zeskakuje z pralki i znika w drzwiach. — Nie licząc mnie — dodał, a na jego wargach znów pojawił się uśmiech.
Mogło być gorzej. Mógł przecież trafić w łapska tej nieopierzonej Inkwizycji.
Omiótł wzrokiem pomieszczenie, które służyło za łazienkę. W porównaniu z marnym mieszkaniem Wilka, był to luksus sam w sobie. Nie mógł liczyć na lepsze warunki i to wcale nie była ironia z jego strony.
Oparł się biodrami o krawędź wanny i podparł się o nią ramionami, by nie wywinąć malowniczego orła. Był, a nogi miał jakby z ołowiu. Musiał stracić dużo krwi i w ogóle nieźle oberwać. Nadal czuł ból w ramieniu i w nodze. Kulał i najprawdopodobniej tylko dzięki wsparciu medyka udało mu się pokonać taką dużą odległość, która wydawała się być co najmniej paru kilometrowa, choć w rzeczywistości nie zrobili nawet dwudziestu kroków.
Na jego policzkach znów pojawiły się rumieńce, gdy chłopak faktycznie zdjął mu spodnie i wraz z nimi bokserki. Według opinii publicznej zwierzęta nie odczuwały wstydu, a tu taka niespodzianka. Parsknął w myślach.
Z asekuracją doktora wszedł do wody. Rany w kontakcie z nią szczypały jak cholera, a mydło i gołąbka wcale nie poprawiły tego stanu. Czuł jednak rozluźnienie i natychmiastową ulgą.
Gdy usłyszał pytanie, kącik ust uniósł się niebezpiecznie ku górze. Przez myśl przemknęły mu trzy osoby - Vulk, Mish i Yume. Furiat i psychopata po odebraniu takiego telefonu nie będą siedzieć z założonymi rękami i grzecznie czekać aż Haine wreszcie łaskawie uwodnij tym, że złego diabli nie biorą, wyłażąc z kryjówki. Kot. Musiał go powiadomić, że żyje i oddycha. Wiedział z jaką alergią reaguje na niego ta wilcza pokraka i znał wrażliwość przygarniętego pod dach kociaka. Kylle miał nadzieje, że się nie pozbijali, bo wtedy jego obiektywizm - w zasadzie nieistniejący – pryśnie do reszty jak bańka mydlana.
— Dziecko — podsunął po chwili bez zastanowienia, opierając się o jedną ze ścian wanny. Nie pomyślał, jak mogło to zabrzmieć z perspektywy lekarza, bo przecież dla niego świadomość posiadania własnych, biologicznych dzieci była tak odległa, jak chociażby wywalczenie równouprawnień dla Czarnokrwistych. To drugie miało przynajmniej realne szanse się ziścić, nawet, jeśli rozciągnie się w czasie, to pierwsze nie. Haine ojcem byłby beznadziejnym. Zresztą pociąg do własnej płci był w jego wypadku o wiele intensywniejszy.
Odchyliwszy głowę, napawał się jak letnia woda przenika do ciała. Rany przestały piec, a krew i pot znikały. Pomruk zadowolenia wydostał się spod wygiętych w uśmiechu warg.
Był wdzięczny Kotarou, że nie odkręcił na maksa kurka z gorącą wodą. Ona i gorączka mogłyby tworzyć iście zabójcze połączenie.
— Rozpieszczasz mnie — wymruczał, bo w istocie tak właśnie było. — Wiesz, że idzie się szybko przyzwyczaić do dobrego? — Podniósł powiekę i zerknął na Kamuiego kątem oka. — Co jeśli się przyzwyczaję?
Nie masz takiego prawa, Gniewie.

Wzrok chłopaka powędrował w stronę korytarza, gdzie zapewne czaiła się jakaś jego bestia. Zmarszczył delikatnie brwi, kiedy zaczął namydlać szczupłe ramiona ciemnowłosego, uważając, by nie naruszyć świeżo gojących się ran.
- Rudego kota, Senseia, poznałeś. Czarna to kotka, Nyanko. Czekoladowy kundel to Whisky, a wilczur to Loki. Oprócz nich mam dwie papużki faliste, Sora i Umi, iguanę Zenisława i małego żółwia Filipa. I… to wszystko. To daje osiem zwierząt. Miałem jeszcze kaczką, ale niestety, odeszła z tego świata jakieś dwa tygodnie temu. Ze starości. Nie, nie zjadłem jej uprzedzając twoje pytanie. – parsknął cicho, przesuwając swoje dłonie niżej, aż po łokcie mężczyzny.
- A ty masz jakieś? Lubisz? – zagadnął, nie zdążywszy ugryźć się w język.  Miał do czynienia z Czarnokrwistym. A ich podejście do zwierząt mogło być różnorakie. Być może Kylle w pewien sposób utożsamiał się z nim. Być może pytanie Kotarou mogło okazać się obraźliwe. Ale nie był w stanie cofnąć swojego pytania, więc pozostało mu w milczeniu oczekiwanie na odpowiedź i nadzieja, że w żaden sposób go nie obraził.
- Ty jesteś moim ulubieńcem. – mruknął zaczepnie, mając nadzieję, że jakoś rozrzedzi atmosferę w łazience, po czym roześmiał się cicho. - Chętnie bym cię tutaj zamknął i opiekował się. – był w wyjątkowo dobrym humorze. Sięgnął po słuchawkę prysznica i odkręcił kurek. Letnia  woda powoli spływała po jego ciele, zgarniając mydło i resztki czarnej krwi. Z tej perspektywy rany wyglądały o wiele lepiej, niż początkowo zakładał. Chyba że to jego nadzwyczajne zdolności do samo regeneracji.
Jednakże to, co usłyszał po chwili, na moment go przytroczyło. Mięśnie napięły się a ciało zesztywniało. Dziecko?
Trwało to zaledwie parę sekund, choć dla Kamuiego ciągnęło się zbyt długo. Odchrząknął i powrócił do obmywania Czarnokrwistego, próbując brzmieć naturalnie.
- Masz dziecko? Ile ma? – zachrypnięty głos przedarł się przez jego gardło. Odchrząknął cicho i zakręcił wodę, wychodząc z wanny. To przecież naturalne, że ktoś może mieć dziecko. Być może pokładał jakieś naiwne wyobrażenie co do tego osobnika i cienkiej nici relacji, jaka zaczęła się rodzić między nimi. A znał go zaledwie od wczoraj. Los bywa naprawdę przewrotny.
- Chcesz jeszcze posiedzieć w wannie czy pomóc ci wyjść? - zapytał sięgając po ręcznik, w który zaczął wycierać ręce. Uśmiechnął się lekko, stojąc tyłem do niego.
- A może specjalnie cię rozpieszczam, bo chcę, żebyś kiedyś mnie odwiedził, kiedy zatęsknisz za tymi luksusami? – zapytał cicho, choć wrażliwy słuch Czarnokrwistego z pewnością go usłyszał.

Wsunął obie dłonie w jego miękkie, mokre włosy, i zaczesał je do tyłu, jednocześnie przechylając głowę tak, że mógł z góry spojrzeć w jego oczy. Nachylił się niebezpiecznie blisko, ich oddechy na tę jedną chwilę stały się jednością i wystarczyło pochylić się jeszcze trochę, zaledwie parę ledwo widocznych milimetrów, by ich wargi…
- Mówiłem ci już, prawda? Lubię igrać z niebezpieczeństwem. Jesteś jak ogień, do którego się lgnie, ale który jednocześnie parzy. – szepnął, przesuwają leniwie palce na jego skronie, potem po boku szyi, aż wreszcie dłonie spoczęły na jego ramionach. Dopiero wtedy Kotarou odsunął się prostując i oddając ciemnowłosemu jego przestrzeń osobistą.
Nie wiedzieć kiedy, ale zaschło mu w gardle. Odchrząknął, czując jednocześnie jak ciężar na jego barkach opada, kiedy usłyszał, że dzieciak w rzeczywistości jest adoptowany.
Głupi szczeniak z ciebie, Kotarou. To nic nie oznacza. Z czego się cieszysz?
Uniósł obie dłonie i klepnął się nimi w policzki, żeby oprzytomnieć. Koniec tego gdybania i balansowania na fantazjach. Pora wrócić do szarej rzeczywistości. Wrócił do mężczyzny widząc, że ma problemy ze wstaniem z wanny. Właściwie nic dziwnego. Jego ciało wciąż było słabe i obolałe. Dlatego też z lekarską precyzją wsunął obie ręce pod jego ramiona i pomógł mu dźwignąć się z wanny, a następnie z niej wyjść, usadzając go na jej skraju. Zgarnął ręcznik i zarzucił mu go na głowę, stając przed nim i zaczął energicznie pocierać jego włosy, by je nieco osuszyć.
- Może właśnie tego chcę. Widywać cię. Poznawać cię. – odezwał się wreszcie, gdy ręcznik opadł na jego ramiona. - To dziwne, nie znam cię. Nie, inaczej. Znam cię raptem parę godzin. Możesz okazać się najgorszą szumowiną, psychopatą, mordercą, gwałcicielem. A mimo to… nie boję się. Nie boję się twojego towarzystwa, a wręcz przeciwnie. Łaknę go. Nawet nie wiem co robię i nie potrafię myśleć racjonalnie w twojej obecności. Możliwe, że los tak chce, byśmy potem już nigdy więcej się nie zobaczyli. Przynajmniej nie będziesz się ze mnie nabijał, a ja nie będę tak się peszył przy tobie. Zwłaszcza po tym, co… – nachylił się i przywarł swoimi wargami do jego, powoli ich smakując, niespiesznie, choć z pewną dozą nachalności, jednocześnie napierając swoim ciałem na jego.
Zwariowałeś.
Tak, wiedział o tym doskonale.
Czy to się nazywa zakochać od pierwszego wejrzenia?
Niewiadomo. Ale zauroczyć – na pewno.

Przełknął ślinę, by pozbyć się uścisku w gardle. Kotarou był za blisko. Zdecydowanie za blisko. Przejechał dłonią po twarzy, jakby to miało mu pomóc w pozbieraniu myśli. Jego dotyk nie pomagał jednak w tej czynności.
— Taka właśnie jest natura ognia. Jeśli podejdziesz za blisko, możesz spłonąć — podsunął. Wcale nie żartował. Był szalony na milion sposobów. Znał wiele metod na zadanie komuś bólu. Gdy nie musiał, nie zabijał od razu. Ogarnięty chorą ekscytacją, bawił się, chcąc wyryć strach i znamię cierpienia na człowieczeństwie. Miał własną, prywatną salę tortur, do której wstęp miała tylko Pycha.
Medyk był naiwny. Sam fakt, że przygarnął pod swój dach wykrwawiającego się na śmierć Czarnokrwistego, który na domiar złego uciekał przed Inkwizycją, był tego doskonałym dowodem.
Haine, w zamian za udzieloną mu pomoc, nie mógł dać chłopakowi tego, co od niego oczekiwał.
Wyznanie brzęczało mu w uszach. Przeszywało go na wskroś jak sroga zima. Tracił kontrolę nad sytuacją, choć tak naprawdę nigdy jej nie posiadał. „Wiesz, że takie teksty to dopiero na któreś tam z kolei randce”, chciał powiedzieć, obrócić to wszystko w żart, ale żarty się skończyły parę minut temu. Musiał więc coś zaradzić, zanim dzieciak nie pójdzie krok dalej.
— Trafiłeś w sedno — wyszeptał cicho. Musiał mu do wyperswadować, albo najlepiej zniknąć z jego życia już teraz. Nigdy w końcu nie był wirtuozem uczuć. Jego zaangażowanie emocjonalnie ograniczyło się do związku z Vulkovem, który napędzał sam psowaty. — Jestem szumowiną, psychopatą, mordercą — powiedział, patrząc mu w oczy. Widział w nich to, czego nie chciał zobaczyć. Żar. Te spojrzenie wysłał mu Kierana, a potem lądowali razem w łóżku na długie godzinny. — Lecisz jak ćma do światła. Wiesz, co się dzieje, gdy te kruche stworzenie znajdzie się zbyt blisko żarówki? — Prychnął. — Jasne, że wiesz. To samo stanie się z tobą. Tylko jest pewna, subtelna różnica. Nie jestem światłem. Jestem…
Słowa zostały stłumione przez zetknięcie się ze sobą pary warg. Myśli rozbiegły się, robiąc w głowie swojego właściciela istny bałagan. Sastygł bez ruchu na parę, ciągnących się w nieskończoność sekund. Kotarou był napalony i nie myślał logicznie. Dał się pożreć emocjom. Mimo tej świadomości, Kylle nie protestował. Czuł jak napływa do niego fala ciepła i duchoty. Chciał wierzyć, że należało wyłącznie do drżącego nad nim ciała i było związane z niespodziewanym zakłóceniem jego przestrzeni osobistej.
Pieprzyć to.
Dłonie powędrowały wzdłuż sylwetki lekarza i zacisnęły się mimowolnie na poziomie jego bioder. Przyciągnął go bliżej siebie, zaciskając zęby na dolnej, miękkiej wardze swojego wybawiciela. Z ust uleciało cichy pomruk – ni to złości, ni to zadowolenia.
Zgrzyt obijających się o kafelki naczyń i opętańcze miauknięcie, przebudziło go z impasu.
Kot pewnie wskoczył na mebel i coś zrzucił.
Ta myśli wyrwała go z otępienia. Wzdrygnął się, przytomniejąc. Otworzył oko, odrywając się od inicjatora tej krótkiej, wyszarpanej z życiorysu chwili.
— Wystarczy — wydusił okropnie gardłowym i zachrypniętym głosem, w którym nie pobrzmiewało nic ze stanowczości.
Złapał lekarza za nadgarstki, najmocniej jak potrafił, czując mrowienie w palce. Chciał go od siebie odciągnąć, ale nie potrafiły. Siły z niego uleciały. Zerknął w górę. Obadał go spojrzeniem, tocząc wzrokiem po każdym skrawku jego odsłoniętej skóry.
Otworzył usta, aby zapytać o jego przynależność rasową, chcąc to skończyć tu i teraz, ale myśl nie została ubrana w konkretne dźwięki. Odbiła się boleśnie od jego czaszki.
Zapał za krawędź wanny, stając na chwiejnych nogach. Kiedy został wynagrodzony bólem, syknął bezgłośnie. Nie mógł zostać tu ani chwili dłużej.

Odpowiedział.
Ta jedna myśl przedarła się przez chaos I wrzaski innych, które wypełniły jego umysł, kiedy ciepłe wargi zetknęły się z chłodnymi ustami drugiej osoby. Poczuł, jak w brzuchu odżywają szkielety motyli, które zahaczały swoimi skrzydełkami o jego wnętrzności. To było dla niego zupełnie nowe doznanie, coś, na co wcześniej nie mógł sobie pozwolić z zupełnie własnych pobudek. Nigdy nie całował mężczyzny. Ba. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że mógłby się czegoś takiego dopuścić. A jednak.
Szkoda, że nim pozwolił sobie na całkowite zapomnienie, wszystko zostało ucięte przez mężczyznę.
Przez pierwsze sekundy nie docierało do Kotarou, co też tak naprawdę się wydarzyło. Wpatrywał się w twarz mężczyzny, wciąż czując pulsowanie na swoich wargach, wciąż chcąc jeszcze więcej i więcej. Jak zachłanne dziecko, które po raz pierwszy posmakowało pomarańczy w święta. Rzeczywistość uderzyła w niego ze zdwojoną siłą. Poczuł, jak wnętrzności zaczynają się skręcać, a wzdłuż kręgosłupa przebiega ostrzegawczy, nieprzyjemny dreszcz. Odskoczył od ciemnowłosego i pokręcił gwałtownie głową. Chciał coś powiedzieć, ale usta poruszyły się niemo, jakby był rybą dopiero co wyciągniętą z wody. Aż wreszcie zakrył twarz obiema rękami, powoli cofając się, aż jego uda uderzyły o umywalkę, tym samym odcinając mu drogę ucieczki.
- J-ja…. Ja przepraszam… nie powinienem. – jęknął gorączkowo, czując, jak teraz nie tylko jego twarz płonie, ale całe jego ciało. I to bynajmniej nie ze szczęścia, a ze wstydu.
- Nie chciałem… znaczy chciałem, I to bardzo, ale nie myśl o mnie źle. Ja taki nie jestem! Nie jestem nachalny, ani nie rzucam się na wszystkich dookoła! Ja nawet nigdy z mężczyzną…. Ja sypiam tylko z kobietami! Znaczy już od dawna nie… ale ogólnie… – jęczał poplątanymi słowami, próbując posklejać wytłumaczenie w jedną całość, ale zamiast tego brzmiał jak żałosna klucha. Raptownie odwrócił się tyłem do niego, nadal przyciskając dłonie do twarzy, nie mogąc spojrzeć mu w oczy (oko, hyhy).
- Już tego nie zrobię. Obiecuję. Przepraszam! Obiecuję I przepraszam! P-pomogę ci… ale.. ale nie patrz na mnie. Boże, jak mi wstyd. Nie jestem w stanie na ciebie spojrzeć z tego wstydu i zażenowania…

Haine podniósł z niemałym wysiłkiem dłoń. Zmęczenie nadal dawało się we znaki, choć paradoksalnie dawno nie poświecił tyle godzin na sam sen. Działanie prochów i przede wszystkim słaba kondycja fizyczna robiła jednak swoje w tej materii. Zdzielił chłopaka w głowę, mając spore wątpliwości, czy jego prywatny lekarz to poczuł.
— Kłamałeś. Miałeś się nigdy więcej nie peszyć, a wyglądasz jak dorodny pomidor — wypomniał mu cierpko, nie chcąc słyszeć jego przeprosin, które nie brzmiały wcale wiarygodnie. Obaj byli dorośli, a sam Gniew nie traktował tego pocałunku zobowiązująca, dlatego też nie miał zamiaru się nad nim rozczulać. Ani tym bardziej nad Kotarou próbującym się tłumaczyć. Nie był osobą przesadnie emocjonalną i był cokolwiek podirytowany postawą chłopaka, który wydawał się być całkowicie niedoświadczony w tego typu przyjemnościach.
Pokręcił głową z dezaprobatą, by zaakcentować swój stosunek do zaistniałej sytuacji i poniekąd odgonić z niej niezbyt wygodne na jego myśli.
Od kiedy stałeś się taki pazerny….
— Zachowujesz się tak, jakbyśmy się co najmniej ze sobą przespali — zauważył, wycierając się sam. A uwierz, że dużo nie brakowało.
W ostatecznym rozrachunku zahaczył ręcznik o biodra, coby chłopak nie musiał oglądać go w całej okazałości.
— Nie mów tylko, że to był twój pierwszy pocałunek, bo to ja poczuję się niezręcznie — dodał, chcąc niezgrabnie rozradować napięcie. Sam nie był przystosowany do podobnych sytuacji. — I nie przepraszaj. Gdyby mi się nie podobało, przerwałbym go — dodał półszeptem, pod nosem, niechcąc być usłyszanym.