Ruiny Getta

O tej porze dnia nie było tutaj zbyt wielu osób. A jeśli już jacyś inni bezdomni napatoczyli się, to nie zwracali zbytniej uwagi na samotnego dzieciaka przemierzającego ruiny. Ale Yume wiedział na jakich zasad działali. Do zmroku. Potem z pewnością będą chcieli go odnaleźć, i napaść, żeby okraść z małego dobytku. Już raz to przerabiał, kiedy po raz pierwszy trafił na ulicę. Dlatego też priorytetem było znalezienie względnie bezpiecznego miejsca, gdzie będzie mógł się zaszyć. Tyle dobrego, że w nocy ciężko było mu zasnąć, a w dzień, nawet jak utnie sobie drzemkę, to raczej go nie tkną. Przynajmniej taką miał nadzieję.
Bez większego problemu wdrapał się na dach jednego z rozpadających się budynków i przysiadła na jego krawędzi, spuszczając nogi w dół. Przycisnął do klatki piersiowej swój plecach, czując dziwne uczucie pustki. Było mu dobrze u Haine i Vulko, mimo wszystko. Nawet, jak ten ostatni nie ukrywał swojej niechęci do niego. Położył po sobie uszy, wzdychając ciężko. Szczerze powiedziawszy już zaczął za nimi tęsknić, ale podjął decyzję. Miał nadzieję, że dobrą i że po jego odejściu wreszcie zacznie układać się między nimi.
”Czarny kocie, to wszystko twoja wina.”
Znienawidzony głos rozgrzmiał w jego głowie, wywołując nieprzyjemne ciarki przebiegające wzdłuż jego kręgosłupa. Tak. Miał rację. Przynosił pecha. Był personifikacją pecha. Yume z wściekłością sięgnął po kamień i cisnął nim przed siebie, czując narastającą wściekłość, która bardzo szybko opadła, dając upust rozżaleniu. Najwidoczniej tak musiało być.
Uniósł głowę i spojrzał w wyjątkowo czyste niebo tego dnia, choć noce bywały jeszcze zimne. Poradzę sobie, pomyślał. Musiał. Dwa miesiące dał radę, nim Haine go znalazł, to czemu i teraz nie da?
Mogłem zabrać jakieś jedzenie.

Spodziewał się, że Haine teraz da upust swemu rozdrażnieniu i nie będzie przebierał w słowach, ale i tak odczuł zirytowanie, gdy kochanek warknął na niego. Spojrzał na niego z czystym znudzeniem, ukrywając za tym wszelkie emocje. Nie miał zamiaru pokazać, że chłód mężczyzny w jakikolwiek sposób go dotyka. Cztery lata mieszkania z nim, znoszenia jego humorów uczyło pewnej tolerancji, chociaż cierpliwość Wilka w tej kwestii była wątpliwa.
- Ciesz się, że przejawiam chociaż cień troski. Bo mogę przestać, a wtedy będzie tylko gorzej – dzisiejszy dzień był jednym chyba z najgorszych w ostatnim czasie i Vulk już teraz był tego pewny. Nic nie szło tak jak powinno, a Hiena swoją troską o gówniarza, tylko pogarszał sprawę, czego pewnie nie był świadom. Wymamrotał przekleństwo, gdy Kylle ominął go szerokim łukiem i ruszył w przez chwilę tylko sobie znanym kierunku. Widok ruin obudził w Kieranie wszystkie negatywne emocje; nienawidził wracać do tego miejsca, mijać znajomo wyglądających budynków. W momentach gdy stawał na ulicach Ruin Getta, wspomnienia wracały zbyt szybko i budziły panikę, o czym jednak nikt nie wiedział i tak musiało pozostać. Nie chciał wracać do przeszłości, do wszystkiego co przeżył będąc w tym cholernym miejscu... ale widać, los był dla niego zbyt złośliwy. Z chłodną obojętnością spoglądał na bezdomnych Czarnokrwistych, którzy znaleźli tutaj schronienie dla siebie, chociaż on na ich miejscu, próbowałby gdziekolwiek indziej, niż w tej walącej się już dzielnicy. To miejsce przy takim szybkim niszczeniu, zniknie za parę lat i będzie już tylko we wspomnieniach tej grupy mieszańców, którzy musieli spędzić tam więcej czasu. Błądził wzrokiem po otoczeniu, wypatrując Kocura, chciał znaleźć go jak najszybciej i spieprzać z tego miejsca. Zatrzymał się na moment, gdy Hiena wszedł do jednej z pewniej wyglądających kamienic. Zdławił w sobie drażniące uczucie niepokoju i wszedł do środka. Westchnął ponuro, gdy kazano mu zostać na dole. Nie chciał puszczać samego mężczyzny na piętra, ale w sumie było to rozsądne; jeśli wpadliby w kłopoty to ich najłatwiejszą drogą ucieczki było główne wejście do kamienicy i lepiej by nie okazało się zamknięte. Przymknął nieco rozwalające się drzwi, które jakimś cudem nie zostały wyciągnięte z zawiasów i dalej w miarę pełniły swoją rolę.
Przesunął się bliżej schodów, spoglądając w górę i nasłuchując kroków Kylle'a na skrzypiących stopniach.- Pospiesz się – mruknął w przestrzeń, wolał nie krzyczeć do mężczyzny by nie ściągnąć tutaj kogokolwiek z ciekawskich mieszkańców ruin. Już samo ujadanie psów gdzieś niedaleko, mogło zwiastować kłopoty. Zdziczałe kundle to wyjątkowo kłopotliwi przeciwnicy, byli czasami gorsi niż ludzie czy Czarnokrwiści. W końcu jednak ignorując wszelkie zachowania jakimi zwykle się kierował, zaczął powoli wchodzić po schodach... stopień po stopniu. Cisza jaka zapanowała w budynku i jak dla niego była za długa, podjudzała potrzebę by sprawdzić co się dzieje wyżej. Czuł w kościach, że kiedyś zejdzie z tego świata przez tą swoją cholerną potrzebę by chronić tyłek Gniewu.

Ucho niespokojnie drgnęło, kiedy wydawało mu się, że słyszy znajomy głos. Szybko jednak skarcił się za te myśli. To było niemożliwe, żeby Haine zjawił się tutaj. Przecież, po pierwsze, skąd wiedziałby gdzie go szukać, a po drugie… po co? Powieki ciężko opadły na bursztynowe oczy chłopaka, kiedy jeszcze mocniej wtulił się w trzymany plecak. Zapomniał, że wciąż ma na sobie bluzę Haine. Dopiero kiedy wiatr delikatnie smagał go po twarzy, a do jego nosa dotarła charakterystyczna woń, serce dzieciaka o wiele szybciej zabiło.
A potem usłyszał skrzypnięcie za sobą.
Gotowy, że to jakiś bezdomny postanowił o wiele szybciej zaatakować bezbronnego dzieciaka, by pozbawić go jego nędznego dobytku, odwrócił się gwałtownie, kładąc po sobie uszy i obnażając ostrzegawczo kły. Ale to nie był bezdomny.
Haine.
Yume powoli podniósł się z krawędzi, nie rozumiejąc zupełnie zaistniałej sytuacji, która w tym momencie wydawała się dla niego totalnie absurdalna. Jest zły, przemknęło mu przez głowę. I chyba właśnie tego najbardziej się wystraszył. Jego złości.
- W-wiem, że zapomniałem oddać Ci bluzę. – spuścił spojrzenie, przesuwając nim po popękanym w niektórych miejscach budynku.
- Zaraz Ci oddam, ale nie podchodź! – powiedział głośno. Być może za głośno, niż początkowo planował. Uderzy.
- Wiem, że głupio zrobiłem, że wyszedłem bez słowa, ale… – pożegnania zawsze są ciężkie. Nawet z osobami, których nie obdarza się szczególną sympatią. A tak się składało, że Yume lubił zarówno Haine, jak i Vulko. - Przepraszam, Haine. – westchnął cicho, robiąc krok do tyłu, ale stopa zahaczyła o krawędź dachu. Odwrócił głowę przez ramie zerkając w dół. Pomimo kocich genów, gdyby spadł, z pewnością roztrzaskałby sobie czaszkę, jak nic. Uniósł wyżej głowę, szukając rozpaczliwie jakiegoś najbliższego dachu, na który będzie mógł przeskoczyć. Nawet kosztem pozostawienia plecaka. Nie mógł pozwolić, by Haine go dopadł.
Co prawda nigdy przenigdy nie podniósł na niego ręki, ale Yume wielokrotnie był świadkiem jego napadów złości. A wtedy bał się go. Tak cholernie się bał, tak samo jak….
Miał z nim naprawdę miłe wspomnienia, dlatego też nie mógł pozwolić, by jeden głupi incydent pod wpływem negatywnych emocji zatarł to, co miłe, pozwalając na wylanie się gorzkiego smaku.
W głowie czuł pulsowanie, a wszystkie kończyny powoli zaczynały mu drętwieć ze zdenerwowania. Musi przeskoczyć. Ten jeden, długi skok i….
- Naprawdę przepraszam! – krzyknął w stronę mężczyzny, a potem odwrócił się, chcąc skoczyć na dach budynku stojącego obok.

Przyspieszył, wbiegając wręcz po schodach, gdy usłyszał krzyk Kocura dochodzący z góry. Nie zrozumiał słów, ale sam głośniejszy dźwięk pochodzący od Yume wywołał u niego reakcję. Dopiero będąc już tylko piętro od nich, zaczął rozumieć słowa jakie padały z ust obu. Mniej pewnie pokonywał stopnie, czując nieprzyjemny dreszcz szarpiący ciałem. Nie bardzo pojmował co jego tego źródłem, jednak teraz nie zamierzał się tym przejmować, później będzie czas na rozmyślanie. Kiedy znalazł się w końcu na samej górze, spojrzał na obu z lekkim chłodem, który stopniowo zniknął, zastąpiony przez  spokój i prawie cień łagodności, nie pasującej w ogóle do Vulkowa.
- Nie chętnie to przyznam, ale Haine ma rację.- mruknął nagle, wsuwając ręce do kieszeni spodni. Tylko raz spojrzał z nieufnością na Kylle'a, później skupił się już na Kocurze.- To nie w tobie jest problem i nie ty przeszkadzałeś tak naprawdę – dobierał ostrożniej słowa niż kiedykolwiek, ale czuł, że teraz to się przyda.- Jak już hiena zauważył, od początku znajomości kłóciliśmy się o błahe sprawy i chyba naprawdę źle się dobraliśmy, a ty po prostu zjawiłeś się w momencie, gdy to wszystko i jeszcze parę innych spraw, osiągnęło krytyczny poziom i najwyraźniej nigdy nie opadło do końca... skoro stałeś się tego ofiarą. Fakt, to pewnie nie usprawiedliwia tego, że ostatni rok też nie był dla ciebie łatwy i wina leży wyłącznie po Naszej stronie.. albo w większości po mojej.-  skrzywił się odrobinę, niechętnie przyznając do tego co było w sumie jasne, ale pierwszy raz mówił to otwarcie.- Kiepskim dodatkiem do tego jest też to, że nigdy nie lubiłem dzieciaków w swoim otoczeniu, bo przypominały mi najgorsze lata mojego życia, przez to też reaguję agresją na gówniarzy. Nie jest to pewnie żadne wytłumaczenie, ale lepszego nie znajdę teraz – zaczął się zbliżać powoli, aż w końcu zatrzymał się jakiś metr czy półtorej od nich, przypominając sobie słowa Hieny o naruszaniu przestrzeni osobistej. Chwilowo odsłonił trochę ze starego, ludzkiego Kierana i wiedział, że jeśli zostanie sprowokowany to wszystko szlag trafi, a chciał jeszcze coś powiedzieć.- Może jednak teraz, po tym małym szoku jakiego nam dostarczyłeś, uciekając prawie bez słowa... będzie trochę inaczej, bardziej stabilnie i spokojnie – mruknął nieco ciszej. Przyznawanie się, że jednak naprawdę ten dzieciak przestał być tak obojętny dla Vulko, nie było łatwe, a bardziej było najgorszą chwilą ostatnich dni. Nie znosił przywiązywać się do innych, pamiętając aż za dobrze, jak skończyło się to dla niego w przeszłości. Teraz jednak inaczej nie można było, potrzeba by załagodzić sytuację powodowała wręcz dyskomfort u Wilka.
Wzdrygnął się gdy podmuch zimniejszego wiatru, skonfrontował się z odsłoniętą skórą rąk i karku. Zdecydowanie było za zimno na bieganie w cienkiej koszulce i bez kurtki.- A teraz serio, dzieciaku... wracajmy do domu, bo zaraz zamarznę i następnym razem jak będziesz wpadał na pomysł, by podnieść Nam poziom adrenaliny, to chociaż wybierz cieplejsze dni – syknął, odzyskując trochę na ostrości z powodu zimna. Dobroć dobrocią, ale miał dość zimna jak na jeden dzień, a czekał go jeszcze powrót do domu i to wcale nie napawało go entuzjazmem, bo koniec napiętej atmosfery nie mógł minąć tak szybko.

Z jego kocim refleksem, zapewne udałoby mu się prędzej uciec, przeskakując na znajdujący się obok budynek I w miarę bezpiecznie oraz miękko wylądować. Ale nim Haine zdążył do niego dobiec i faktycznie złapać, jednocześnie powstrzymując przed jakimkolwiek zbędnym ruchem, to jakaś niewidzialna siła oplotła się dookoła jego ciała, wgryzając jego stopy w betonowy murek na dachy rozpadającego się budynku. Czuł wyraźnie, jak serce zaczyna łomotać, jakby ktoś zamknął w jego klatce piersiowej ptaka, który boleśnie trzepocząc skrzydłami szukał drogi ucieczki. Yume zacisnął tak mocno powieki, kiedy poczuł silne ramiona swojego opiekuna, oplatającego go mocno, jakby chciał uchronić chłopca przed złem tego niewdzięcznego świata, że aż przed oczami zamigotały mu jasne ogniki. Drobna klatka piersiowa kotowanego uniosła się wysoka, aż wreszcie opadła, kiedy przez zęby wypuścił powietrze ze świstem. Słowa, które wypływały z ust ciemnowłosego były cholernie kojące, dawały poczucie nie tylko bezpieczeństwa, ale też przynależności. A przecież jako wyrzutek nie miał prawa poczucia, że należy do jakiejś grupy czy też społeczności. A mimo to, mimo to Haine oraz Vulk dawali u bezpieczną przystań, którą chłopak raptownie chciał odrzucić. Już praktycznie się ugiął, pozwolił, by Haine wdarł się do jego klatki piersiowej, rozrywają ją na boki i drążąc w głąb, łamiąc chłopca na malutkie kawałeczki, kiedy gwałtownie odepchnął się od niego, robiąc dwa kroki do tyłu.
- Ty nic nie rozumiesz! – krzyknął rozżalonym głosem, zaciskając obie dłoni w drżące pięści. - Zupełnie nic. Ja przynoszę pecha.
A przecież już mało kto wierzy w piąte trzynastego i czarnego kota przebiegającego drogę.
- Mój— – zamilkł spuszczając głowę czując pieczenie na języku, kiedy próbował wypowiedzieć to jedno słowo. Ale ono nigdy miało nie paść. - Ojciec mojej matki zawsze to powtarzał. Przynoszę pecha i ciągnę za sobą nieszczęście dla najbliższych z mojego otoczenia. – drobne barki ciężko opadły, kiedy podniósł dłoń i wierzchem dłoni potarł skroń, która z każdą kolejną chwilą coraz mocniej pulsowała.
- Piętnaście lat to powtarzał. Praktycznie każdego dnia. A nikt nie chce pod swoim dachem pechowego kota. Zwłaszcza Vulk. Nienawidzi mnie. I nawet nie chce przebywać w tym samym pomieszczeniu co ja. Nie zauważyłeś tego? – spojrzał przelotnie na Haine, po czym odwrócił wzrok wpatrując się beznamiętnie gdzieś w eter.
- Vulk myśli, że nie wiem. Że tego nie widzę. Kiedy wracam do domu, przesiaduje całymi dniami w warsztacie. Praktycznie z niego nie wychodzi. A kiedy tylko nie ma mnie w domu…. Zaczyna czuć i zachowywać się swobodniej. Jak u siebie. Problem jest taki, że Vulk wielokrotnie myślał, że mnie nie ma. Ale byłem. Cicho, z boku, obserwowałem. Dlatego wiem. Vulk trzyma się z daleka ode mnie, kiedy jestem w pobliżu, automatycznie trzymając się z daleka od ciebie, bo przecież bardzo wiele czasu spędzamy ze sobą. Wiem, że poświęcasz mi o wiele więcej uwagi, niż jej potrzebuję. Przez co Vulk wygląda na sfrustrowanego, myśli, że—i— – kolejne słowa utonęły w cichy bełkocie, kiedy kocie oczy spoczęły na kolejnym mężczyźnie. Mimo wszystko dzieciak zrobił krok w tył, jakby w obawie, że drugi mężczyzna za moment rzuci się na niego. Ale nie zrobił tego.
A z każdym kolejnym wypowiadanym słowem przez niego, usta chłopca delikatnie rozchylały się, a końcówka ogona zaczynała niebezpiecznie drżeć.
Właściwie nigdy nie spodziewałby się, że akurat te słowa usłyszy od niego. Od każdego, ale od Vulka? A mimo to, stał tu teraz przed Yume, żywy, z krwi i kości, i chociaż nieco nieporadnie, to właśnie zapewniał, że poniekąd zależy mu na obecności Tsukihime w ich małym domku.
Usta drgnęły, kiedy próbował coś powiedzieć, ale żadne sensowne zdanie nie układało się w jego głowie, zamiast tego zapanowała dziwna pustka podsycana… spokojem. Jakby tymi paroma słowami, wszelkie troski chłopca zostały zamiecione pod wymyślony dywan. I nim ktokolwiek mógłby coś powiedzieć, Yume wyrwał się w stronę Vulka i wskoczył na niego, mocno przylegając swoim ciałem do jego i obejmując ramionami za szyję, chowając twarz w jej zagłębieniu. Nic nie mówił, po prostu wtulał się jednocześnie zwisając. Nie obchodziło go teraz, czy Vulk odepchnie go czy zrzuci z dachu. Po prostu instynkt sam działał.

Mówienie czegokolwiek całkiem szczerze, było naprawdę dużym wyzwaniem dla Vulkowa. Lata życia z przekonaniem, że świata nie interesują jego przemyślenia, a jego też nie obchodzą problemy innych, wyraźnie odbijały się na nim. Odsłanianie przyjaźniejszej, ludzkiej części swego charakteru było sporym kłopotem, dlatego robił to tylko w wyjątkowych chwilach i ta obecna widać takowa była. Zapomnienie na moment jak dużo niechęci na co dzień budził w nim dzieciak, przez fakt, że Hiena rozczulał się nad nim, wymagało od Kierana trochę wysiłku. Chociaż w tej chwili też pojął, że jego negatywne nastawienie względem Kocurka, nie odnosiło się raczej do samego młodzika, a było podjudzane jedynie przez niezdrową potrzebę ogarniania Haine, by ten nie pakował ich w gówno. Patrząc przez krótki moment na Haine, zauważył to niedowierzanie, jednak ten jeden raz jakoś mu się nie dziwił, ani nie miał mu tego za złe. Gdyby ktoś mu powiedział jeszcze parę godzin temu, że będzie miły i gadatliwy, to na sto procent wyśmiał by takowego delikwenta. Cisza jaka zapadła przez chwilę po jego słowach, wywołała wręcz niepokój i skupienie się na zimnie jakie odczuwał, było wręcz najwygodniejszą rzeczą. Nie musiał patrzeć na swoje ręce, by być pewnym, że na skórze pojawiła się gęsia skórka, będąca tylko dowodem, że temperatura mu nie pasuje. Drgnął, gdy czuły słuch wychwycił moment w którym Yume wyrwał się Hienie i ruszył w jego kierunku. Warknął cicho, spinając się co było wręcz instynktowną reakcją, gdy ktoś biegł do niego. Powietrze jednak szybko uszło z niego, kiedy dzieciak wybił się trochę i nagle zawisł mu na szyi. Odruchowo, objął go ramieniem, zaraz nieco się uginając pod ciężarem Kocura. Lekkie zakłopotanie i zdezorientowanie, bez wątpienia odbiło się w dwukolorowych oczach, bo sytuacja była bardzo niecodzienna. Jeśli przywykł do bliskości kogokolwiek to już prędzej Kylle'a, a nie dzieciaka, który z niewiadomych przyczyn teraz, zebrał się na tulanie do niego.
- Okej... radość radością, ale przeginasz pałę, Yume – burknął, gdy trwało to już zdecydowanie za długo jak dla Wilka. Spróbował chłopaka w miarę delikatnie odczepić od siebie, ale okazało się to wcale nie takie łatwe... jeśli nie chciał znów zrobić się brutalnym dupkiem. Uniósł wzrok, gdy Haine nagle podszedł bliżej i w tej chwili, Kieran nawet nie próbował ukrywać złości, chociaż w położeniu był dość śmiesznym.- Uważaj bo ci się zaraz uzewnętrznię, ale wcale ci się to nie spodoba – warknął cicho. Rozbudzona nieco złość, załamała jego wyczucie, przez co szarpnął mocniej Kocurem odsuwając go od siebie. Cofnął się o krok, rozcierając kark, bardziej w odruchu niż z powodu jakiegokolwiek dyskomfortu. Wsunął z powrotem ręce w kieszenie spodni, obserwując teraz uważnie obu swoich towarzyszy. Westchnął cicho, gdy żaden się nie ruszył i stali w trójkę jak ci idioci na dachu.- No to... ruszycie się, czy chcecie przez najbliższe dni znosić marudną wersję mnie, gdy będę chory przez was? - powoli zaczynał się irytować, a przez co wracać do swojej mało przyjaznej wersji, która bardziej mu odpowiadała. Nie czekał jednak na ich odpowiedź, chciał chociaż wejść do budynku by ukryć się przed zimnymi powiewami wiatru.

Wydał z siebie cichy pomruk zadowolenia, kiedy Vulk go nie odepchnął. No, przynajmniej na początku. A to było rzadkością, dlatego też Yume postanowił skorzystać z tego ja najdłużej. Ogon miarowo poruszał się na boki, wyrażając tym samym zadowolenie, aż ostatecznie owinął się dookoła szczupłych bioder wyższego mężczyzny. Dopiero kiedy Haine postanowiło nich dołączyć i podejść, chłopak wypuścił ze swych objęć Wilka i zeskoczył obok, uśmiechając się szeroko, przenosząc spojrzenie na Haine.
- Teraz już wiem. – co prawda słowa, które słyszał praktycznie każdego dnia przez całe swoje życie nadal były silne I głęboko w nim zakorzenione, to jednak rozmowa z dwójką jego opiekunów wyraźnie poprawiła mu humor oraz w pewnym rodzaju wyjątkowo zaniżoną wartość jego osoby. Wsunął dłoń pomiędzy palce Haine i zacisnął je mocniej.
- Pójdziemy coś zjeść? Na naleśniki! Do tego baru, no wiecie, gdzie ostatnio byliśmy, Haine. Vulka z nami nie było, ale teraz może iść z nami. – rzucił rozentuzjazmowany przenosząc spojrzenie to z jednego, to na drugiego osobnika.
- Chyba, że Vulk umie zrobić naleśniki? Umiesz? – jedyne, co Yume mógłby jeść w przerażających ilościach, oczywiście oprócz tuńczyka czy też kociej karmy, to z pewnością naleśniki z dużą ilością dżemu malinowego. Albo jakiegoś innego. Raz sam próbował przygotować ten przysmak. No cóż, następnego dnia wybrali się z Haine do sklepu po nową patelnię z racji, że tamtej nie dało rady już ocalić. Szkoda, że nie każdy został obdarowany talentem kulinarnym.
- Bo chyba Vulk zaraz zamarznie…. O! – puścił dłoń Haine I podszedł do swojego plecaka. Jednym szarpnięciem otworzyło i wyciągnął z niego jedną ze swoich bluzek, które zdążył zabrać z domu i rzucił ją w stronę mężczyzny, żeby założył ją na siebie i trochę się ogrzał. Co prawda z pewnością będzie nieco za mała na niego, ale nic innego przy sobie nie miał. Oprócz bluzy Haine, w której paradował. Niemniej bez względu na decyzję, jaką we trójkę podjęli, po chwili ruszyli po schodach w dół, żeby jak najszybciej wydostać się z ruin getta. Robiło się coraz bardziej niebezpiecznie, a po co kusić los.

Kojarzył te okolice ze studiowania zdjęć satelitarnych oraz map, regularnie aktualizowanych oczywiście. Wiadome było, ze tajne przejścia, korytarze podziemne, skróty i tym podobne będą znane tylko bywalcom, ale do jego celów ta okolica nadawała się idealnie. Liczył na to, iż jego cień będzie na tyle uparty, że nie odbije za bardzo w zaułki, i poniekąd to się sprawdziło.

Zatrzymał się na jednym z mniej zagraconych, przestronniejszych placyków, stojąc nieruchomo, skupiony na otoczeniu. Kilka oddechów później jego zmysły się nieco wyostrzyły, pozwalając się zorientować czy ktoś się nie zbliża i tym podobne. W porównaniu ze zwierzęcymi zmysłami to było nic, ale jemu wystarczyło dostatecznie. Czekał cierpliwie, spokojny, opanowany... gotowy.

W końcu usłyszał kroki, dobiegały z innej strony niż sam nadszedł, ale to było do przewidzenia. Najwyraźniej jego mały szpieg dobrze znał te okolice i wiedział, którędy się przekraść. Hm... byleby nie planował się chować przez cały czas, inaczej to nie będzie miało sensu. Sięgnął pod płaszcz, odpinając Yamato z jego miejsca, ale wciąż trzymając broń ukrytą za połą materiału. Może nie będzie musiał go użyć... miał jednak wrażenie, że marne na to szanse.

I w końcu nie był już sam na placyku. Spiął się lekko, słysząc zbliżające się kroki... hm. Jego cień zachowywał się co najmniej... dziwnie. Podszedł, i to dość blisko, sądząc po odgłosach, ale potem się wycofał, czemu towarzyszyło metaliczne brzęknięcie, brzmiące jak upuszczona broń. Raczej nie pistolet, dźwięk był inny... jakieś ostrze. Oddech śledzącego go też przyspieszył, był bardziej chrapliwy, sygnalizując że owa osoba nie była spokojna. Irracjonalne zachowanie, czyżby panika? Z jakiego powodu?...

Cóż. Nadszedł czas spojrzeć prawdzie w oczy. Powoli, z rozmysłem zaczął się odwracać, wciąż czujny i spięty, gotów zareagować na wypadek ataku. Kaptura nie ściągnął, nadal krył większość twarzy w jego cieniu, ale widział dostatecznie dobrze. Lewa dłoń zacisnęła się nieco mocniej na sayi Yamato, kciuk spoczywał na tsubie - był gotów w jednej chwili uwolnić ostrze i zadać cios. Zobaczmy, któż to taki go śledził...

Wystarczyło mu jedno dłuższe spojrzenie, by i jego tętno skoczyło dość mocno. Czy znał tego tutaj, przyklejonego do ściany, wyglądającego jakby zobaczył jakiegoś upiora?

Ta postawa, lekkie przygarbienie, sposób trzymania barków, ułożenie głowy, sylwetka w ogóle... no i widoczna spod brudnego kaptura bardzo, bardzo znajoma szrama na szczęce. Doskonale wiedział, że biegnie ona dalej, w górę, sięgając przez oczodół do łuku brwiowego. Rozpoznawał swoją rękę. Swoje dzieło.

Och, znał tego tutaj, znał bardzo dobrze. To ścierwo pięć lat temu wybiło jego oddział do nogi, rzuciło mu bezczelne wyzwanie, dorównało mu umiejętnościami, zraniło go-

Hah. Jak to się losy plotą. Wtedy to zwierzę mu uciekło, wykorzystało szansę daną mu przez stan Vergila, wraz ze swoim towarzyszem zdołało wydrzeć się im z rąk... dzisiaj się to nie powtórzy.

W ten czy inny sposób, Inkwizycja zatriumfuje.

Oho, czyżby bestia również go rozpoznawała? W końcu sięgnęła do blizny zaraz po tym, jak Vergil prześlizgnął po niej wzrokiem... nadal bolało? Dobrze, dobrze... należy ci się, ścierwo. Mały, bardzo paskudny uśmieszek wypełzł na jego twarz, kiedy białowłosy zrobił niespieszny krok w kierunku najwyraźniej spanikowanego zwierzęcia. Nie za szybko, nie za gwałtownie... jeśli dobrze odczytywał jego mowę ciała, to Czarnokrwisty był bardzo blisko poważnego ataku paniki, może na granicy hiperwentylacji nawet.
Jeśli go odpowiednio przyciśnie, uważnie to rozegra, to bestia sama siebie wyłączy z gry, bez ryzyka walki i ściągnięcia na nich uwagi postronnych. Kto wie, czy kogoś na pewno nie ma w pobliżu... wolał nie igrać z losem. Nawet przyciśnięty do ściany szczur może boleśnie pogryźć, nie zamierzał więc naciskać na to ścierwo bardziej, niż potrzeba. Niech jego panika go zeżre, niech go ogarnie, unieruchomi na dobre, niech zapomni że ma przed sobą człowieka z krwi i kości, którego mógłby może pokonać... jeśli byłby odpowiednio uzbrojony i w pełni sił mentalnych, oczywiście. Zwykły motylek i rozchwianie emocjonalne raczej nie wróżyło dla niego dobrze.
Vergil i tak nie rozpraszał się ani na moment, nie rozluźniał, gotów wydobyć Yamato i użyć miecza do obrony lub ataku. Zrobił jeszcze jeden krok w stronę bestii, nie za duży, ale wyraźnie rozmyślny i pewny. Kontrolował sytuację i planował to wykorzystać.

Hah. Tak jak przewidywał, bestia nie wytrzymała napięcia. Żałosne, doprawdy... pięć lat temu był taki dziki, taki silny, pewny siebie i w ogóle... pięć lat temu dwa oddziały wyszkolonych żołnierzy nie stanowiły dla niego żadnego problemu. Pięć lat temu nie ustąpił mu nawet o krok, pomimo ran jakie obaj odnieśli...
A tutaj? Zemdlał. Jak jakaś pieprzona panienka. Z jednej strony dobrze, nie będzie musiał z nim walczyć, ale z drugiej strony... godne politowania. Gdzie się podziało to zwierzę, które go tak krytycznie zraniło?
Nieważne. Teraz trzeba było działać. Podszedł do zemdlonego, dla pewności zdzielił go jeszcze w potylicę rękojeścią Yamato żeby nie doszedł do siebie za wcześnie, i zaczął go obszukiwać. Broni poza motylkiem nie miał, na szyi te przeklęte nieśmiertelniki, telefon (pewnie ukradł komuś, nie zdziwiło by go to)... lekkim kopniakiem odwrócił go na brzuch, wygiął mu ręce na plecy i uklęknął tak, by swoim ciężarem w razie czego uniemożliwić mu podniesienie się. Ostrożności nigdy za wiele... korzystając z możliwości, szybko zeskanował bestię. Oczywiście, brak chipu, brak kodu... przy obszukiwaniu znalazł tatuaż 7DS na karku. Hah...
Wyjął swój telefon, zadzwonił do Dantego i nagrał mu odpowiednią wiadomość głosową. Bliźniak na pewno nie będzie zwlekał w takiej sytuacji, jedynym przestojem może być zmuszenie Muzaki do posłuchu, ale i z tym sobie poradzi...

Jak to dobrze, że Vergil zadzwonił i dzięki temu Dante zorientował się, że ma do niego jakąś sprawę. Tylko dlatego odczytał wiadomość i mógł szybko zareagować. Nie żeby jarało go jechanie kiedy wszystko wydawało się już załatwione, ale praca to praca. Poza tym z Czarnokrwistymi nigdy nie było do końca wiadomo co i jak, a skoro brat zażyczył sobie najwyższego alarmu, to coś musiało być na rzeczy. Nie pozostało więc nic innego, jak błyskawicznie zebrać tyłek w troki i wziąć się do działania. Poinformowanie Inkwizycji poszło mu szybko, szczególnie przy alarmie. Jednostki były wyćwiczone perfekcyjnie, oddziały zebrały się w mgnieniu oka i wyruszyły w teren, aby przygotować drogę. Transport również został przygotowany praktycznie od razu. Problem stanowił tu jedynie pewien zwierzak, którego Verg z niezrozumiałego powodu kazał zabrać. Dante krzywił się na samą myśl. Naprawdę szczerze nienawidził tej skundlonej łajzy i chętnie wpakowałby mu kulkę w ten parszywy łeb, gdyby nie wizja późniejszej apokalipsy...
Przed wejściem do miejsca przetrzymywania Muzaki wziął kilka głębokich oddechów, przywołując całe swoje zapasy cierpliwości i dobrej woli. Potem włączył wiadomość na telefonie, przełączył na głośnomówiący i wsunął w szparę w drzwiach. Nie był szczególnie przywiązany do tego telefonu, ale miał nadzieję, że paskudny mieszaniec usłyszy rozkaz od swojego pana zanim zetrze niewinne urządzenie na pył.
Na szczęście wszystko poszło po jego myśli i po chwili mógł wejść do środka. Krzywił się tylko patrząc na Muzakę, ale jakoś opanował obrzydzenie i zmusił się do dotknięcia go w celu założenia kagańca i zapięcia smyczy. Potem zaprowadził go prosto do transportu, nie zaszczycając już ani jednym spojrzeniem do czasu zajechania na miejsce. Po drodze poprawił na sobie kamizelkę, sprawdził kieszenie, naboje oraz broń. Wstał i wysiadł z pojazdu dopiero, gdy upewnił się, że wszystko jest na miejscu i działa bez zarzutu. Poczekał aż jego ludzie zajmą pozycje, po czym zerknął z niechęcią na Czarnokrwistego. - Do roboty. Prowadź do Vergila. - rzucił, krzywiąc się. - I nie próbuj oddalać się więcej niż na piętnaście metrów, bo z przyjemnością strzelę ci w plecy. Zrozumieliśmy się? To świetnie. - nie licząc na odpowiedź odpiął smycz.