Altanka

Justin zdążył już zauważyć, że różnice pogodowe w Anglii jak i w Japonii nie są ostro zarysowane. W jego rodzinnym mieście przeważały opady deszczu, były wręcz one nieodłącznym elementem codzienności. Tak samo sytuacja wyglądała tutaj - w Kogarashi - gdzie do najczęstszych pogodowych warunków atmosferycznych zaliczały się opady.
Tego dnia słońce schowało się za chmurami, skazując mieszkańców na odzianie się w cieplejsze ubrania, jeśli nie chcieli ulec przeziębieniu. Okularnik, przed wyjściem z akademika, narzucił na siebie skórzaną, ciemną kurtkę, zapinając ją niemal pod samą brodę, a ponadto przemierzał teraz okolice szkoły w tego samego koloru jeansach. Spod białych adidasów wydobywał się chrzęst nadeptywanego cienkiego śniegu pozostałego po chłodnej nocy. Pogoda nieszczególnie zachęcająca do spacerów, aczkolwiek było to teraz jedną z tych rzeczy, które chłopak potrzebował. Siedzenie w czterech ścianach swojego pokoju napawało go często pewnym uczuciem zamknięcia i choć faktycznie starał się izolować, to od innych ludzi, a nie od ofert ludzkiej egzystencji. Jedną z nich było doświadczanie uroków natury, w tym celu skierował się do pobliskiej altanki, gdzie zamierzał przesiedzieć z godzinkę przy czytaniu książki tudzież zwykłemu rozmyślaniu. W szarej torbie na ramieniu trzymał między innymi dzieło Johna Eversona - "Igły i Grzechy" - czyli swoją ulubioną pozycję na półce. Wracał do niej ilekroć pragnął się odprężyć i wyczyścić umysł od zbędnych zmartwień czy myśli.
Nie przewidział jednak, że altanka będzie już zajęta.
Przystanął nieopodal niej, przyglądając się uważnie dziewczynie siedzącej na ławce i najwyraźniej zajętej rysowaniem. Ponadto słuchawki na jej uszach sugerowały, że nie byłaby chętna na rozmowy. Nie, żeby Jude tym bardziej był. Ale to przekreślało jego plany związane ze spokojem i brakiem towarzystwa. Mógłby się dosiąść niedaleko i zignorować drugą osobę, co zapewne nie byłoby kulturalne, ale cóż. Czasami nie może unikać konfrontacji z ludźmi. Wiecznie od nich stroniąc skazuje się na ograniczanie, a to przecież coś, czego nie cierpi.

Powód przeprowadzki Justina z Wielkiej Brytanii na drugi koniec świata z pozoru zdawał się być prosty. Chciał się usamodzielnić, pozbyć się łańcuchów krępujących go przez rodzinę. Jednakże po nowej szkole chodziły różne plotki na ten temat - jedna z nich twierdziła, że Carter został wyrzucony z domu rodzinnego i posłany z biletem w jedną stronę do Japonii. Czy to była prawda? Cóż, jedni w to wierzyli, drudzy nie. Chłopak nie przepadał za informacjami z niepewnego źródła, dlatego do wszelkich plotek podchodził z dystansem, ale wiadomo jak ludzie na to reagowali. Byli żądni ciekawostek na każdy temat, nieważne, czy pokrywały się one z rzeczywistością czy też nie.
Ostatecznie zaryzykował dzielnie towarzystwa z - jak dopiero potem zauważył - Czarnokrwistą. Odnosił wrażenie, że miała w sobie kocie geny, co z miejsca go odrzucało, bowiem za tymi sierściuchami z całego serca nie przepadał. Nie dość, że przyprawiały go o kichanie i łzawienie, to jeszcze były aroganckie i wredne. Nigdy nie lubił tych zwierząt. Na liście Cartera były już przekreślone.
Niemniej usiadł jak najdalej od dziewczyny, być może by obojgu zapewnić wystarczająco przestrzeni osobistej, i wyciągnął z torby wspomnianą wcześniej książkę. W jego biblioteczce miejsce zajmowała od kilku dobrych lat i choć zdążyła być przeczytana niemal kilkanaście razy, nigdy nie nudziła się okularnikowi.
Bez większej uwagi poświęconej towarzyszce, uchylił okładkę, zabierając się do sumiennego zagłębiania w opowiedziane historie. Najbardziej cenił sobie ich brutalność, prawdziwość i sposób, w jaki było to ukazane.
Uwagę niebieskookiego w pewnej chwili przerwało pojawienie się papierowego samolociku.
Oderwał zatem wzrok od ściany tekstu, przenosząc go wpierw na kolana, gdzie wylądowała kartka, a następnie na dziewczynę, przy czym mimowolnie uniósł pytająco brwi. Ostatecznie odłożył lekturę, by rozwinąć zmielony rysunek przedstawiający jego. Prawdę mówiąc, był naprawdę ładny. Choć nie Justinowi to właściwie oceniać, nie znał się na sztuce, mógł jedynie przyznać, że praca sprawiała wrażenie porządnej. Mimo to...
- Nie jestem najlepszym obiektem do szkicowania - wymamrotał niechętnie, wypuszczając ciche westchnienie z ust, gdy odrzucił jej samolocik. - Aczkolwiek nie najgorszy - dodał, specjalnie wyrażając się właśnie w ten sposób, bo jawnie chwalić jej nie zamierzał. Ani jakkolwiek.

To chociaż taki plus tej sytuacji, że dziewczyna nie wzbudzała w nim odruchów alergicznych. Naprawdę nie chciałby dobywać chusteczek, by po kilkunastu razach pozbywania się wydzieliny, przysporzyć sobie jeszcze czerwony nos. Nie mówiąc o łzawiących oczach, a może i jakiejś wysypce. Starał się jak najlepiej unikać kotów - jego uczulenie nie było ciężkie, przetrwałby w miarę w jednym pokoju z tych zwierzęciem, ale mimo wszystko ich nie lubił. Dlatego po co męczyć się nawzajem niechcianym towarzystwem? On nie przepadał za sierściuchami, a one za nim.
Kiedy rysunkowy samolot wrócił do swojej właścicielki, okularnik ponownie chwycił za książkę, by otworzyć ją na ostatniej stronie. Miał nadzieję, że drugiego portretu nie otrzyma. Na dobrą sprawę nie przepadał za zdjęciami, a niedaleko im było do takich rysunków, prawda? W każdym razie wychodziło prawie na jedno. Może i Jude był fotogeniczny i nie miał żadnych kompleksów, które usprawiedliwiałyby tę niechęć do uwieczniania go, tak czy siak unikał tego jak mógł.
Zignorował pojawienie się kolejnego przedstawiciela kotowatych, mrużąc nieznacznie oczy i bardziej skupiając się na czytaniu tekstu, aczkolwiek mruczenie rozpraszało odrobinę jego uwagę. Miał nadzieję, że to tylko chwilowe i nie będzie musiał się jednak przenosić w inne miejsce. Lubił przesiadywać w altance, ale tylko wówczas, gdy miał ją całą dla siebie.

A po pewnym czasie wstał i opuścił miejsce.
[zt]