Pokój pielęgniarki

Nienawidziła wychowania fizycznego. Kiedy tylko mogła – unikała jak ognia. Zawsze znajdowała jakieś wymówki, byleby tylko nie być zmuszaną do paradowania w stroju do ćwiczeń. Tak, jak dzisiaj. Kłamstwo, że boli ją brzuch z powodu miesiączki, której oczywiście nie miała, zadziałało od razu, dzięki czemu siedziała już na jednym z wygodnych łóżek, gdzie mogła „odpocząć”. Jasne, zdawała sobie sprawę, że prędzej czy później będzie musiała stawić czoło nauczycielowi i swoim licznym nieobecnościom, w końcu nie chciała uwalić roku, ale póki mogła – chciała korzystać.
Powoli podciągnęła swoje nogi i usadowiła się wygodniej na łóżku, wpatrując w biały sufit. Szkoda tylko, że nie mogła przyjść tutaj w swoim mundurku, tylko w tym przeklętym stroju. Machinalnie złapała za koszulkę i naciągnęła ją bardziej, wzdychając ciężej. Nienawidziła swojego ciała.
Powoli zamknęła oczy chcąc chociaż na trochę uciec od tego.
Nie wiedziała czy ostatecznie usnęła, odpłynęła czy się wyłączyła. Ale ocknęła ją cicha rozmowa pomiędzy pielęgniarką a jakimś, zapewne, uczniem. Milczała, siedząc cichutko jak myszka pod miotłą, próbując w głowie układać sobie obraz, jaki aktualnie toczył się za kotarą. Lubiła to. Lubiła ponieść się wyobraźni, tworząc niestworzone historie wyłącznie na podstawie tego, co słyszała.
Miły głos, określiła krótko głos należący do chłopaka, chociaż ten brzmiał chyba nieco naburmuszenie. Zapewne jest wysoki, przystojny i popularny. Jak książę. Książę, który wrócił z dalekiej podróży, zmierzył się ze smokiem i właśnie dotarł do wieży, gdzie czekała na niego uwięziona księżniczka. Nim jednak będą żyli długo i szczęśliwie, musi najpierw zmierzyć się z podstępną czarownicą, która…
- Herauichi-kun. To już ósmy raz w tygodniu a mamy dopiero wtorek! Ile razy będziesz mnie odwiedzał, bo znów wdałeś się w bójkę? Geez. – mruknęła pielęgniarka naklejając plaster na jego policzek. – Tak, tak, wiem, że sam tu nie przyszedłeś. Całe szczęście, że istnieją jeszcze takie osoby jak Katsuri-kun, którzy siłą zaciągają cię do mnie. Gdyby nie to, to nie wiadomo co by się jeszcze mogło stać. A teraz położysz się na łóżku i odpoczniesz. Bez wymówek. – powiedziała kobieta, chowając resztę rzeczy do apteczki.
Łóżko skrzypnęło, kiedy Shiori podniosła się do pozycji siedzącej i wsunęła palec za kotarę. … ale książe niestety nie był w stanie pokonać złej czarownicy. Nie tym razem. Musi obmyślić inny plan. A to wszystko dlatego, że został zdradzony przez swojego przyjaciela….
Przesunęła nieco kotarę, by ujrzeć wysokiego, przystojnego, popularnego księ--
Szczęka jej opadła.
TO ON. TO ŻADEN KSIĄŻĘ. TO ON. TO TEN PRZERAŻAJĄCY CHŁOPAK, KTÓRY CHCE JĄ ZABIĆ I BIEGAŁ ZA NIĄ PO SZKOLE. ZAPEWNE W KIESZENI TRZYMA NÓŻ.
- Hm? Shiori-san? Pobladłaś. Gorzej się poczułaś? – kobieta odwróciła głowę i spojrzała na dziewczynę, która gwałtownie zasłoniła kotarę.
- N-nie, nie. L-lepiej. Ale teraz się z-zdrzemnę. – wymamrotała wślizgując się pod kołdrę, którą zarzuciła na głowę.
Tu jestem bezpieczna. Zresztą, sensei jest. Nic mi ni-
-No dobrze. Herauichi-kun ty się połóż, a ja wychodzę.
… n-nic… mi… nie…zrobi, bo jest sensei….
- Zaniedługo wrócę. – rozległ się odgłos obcasów, a potem trzask drzwi.
JESTEM MARTWA. NIE, NIE, NIE. NIE WIDZIAŁ MNIE. TAAAK, NIE WIDZIAŁ.

— Herauchi-kun.
Chłopak siedział na niskim stołku z nogami rozcapierzonymi jak pajęcze odnóża i tylko przegryzał wnętrze dolnej wargi, nawet nie kryjąc się ze swoim nerwowym odruchem, jakby demonstracja miała za zadanie uświadomić tę tępą kobietę, że słuchanie jej wywodu nie mieściło się w rankingu upragnionych rzeczy do odhaczenia przed śmiercią. Pielęgniarka skrupulatnie próbowała pokazać mu, jak beznadziejnie się zachowuje, a on, na złość jej i całemu światu, robił to jeszcze częściej.
— Ile razy będziesz mnie odwiedzał, bo znów wdałeś się w bójkę? — ciągnęła kobieta, na co Atasuke wzniósł oczy ku górze, jakby tylko w bogach pokładał teraz nadzieję, choć najwidoczniej nawet oni nie mieli tyle mocy, by zamknąć pociągnięte czerwoną szminką usta szkolnej higienistki.
Wiadomo, pani Seragawa nie była taka zła. Prywatnie pewnie często żartowała, odznaczała się wybitnym intelektem i energicznością, ale w swoich czterech ścianach bywała upierdliwa i chłopak machinalnie przyłapał się na myśli, że zaczynała go wkurwiać.
— … e istnieją takie osoby, jak Katsuri-kun...
Nabrał wdechu, próbując tym jednym ruchem uspokoić cały organizm, bo wszystkie komóreczki zatrzęsły się w przedsmaku wybuchu, który uspokoił tylko sobie znanymi siłami. Że niby Katsuri jest taki wspaniały? Zaśmiałby się sucho, już nawet rozchylił do tego usta, ale kobieta niespodziewanie dotknęła rozdartego do krwi kolana nasączoną spirytusem watą i zamiast chichotu po sali rozległ się syk. Szatyn mruknął coś niewyraźnie, chcąc odchylić nogę bardziej na bok, ale palce pielęgniarki już zaciskały się na jego udzie, przytrzymując je w miejscu.
— To tylko draśnięcie – uściślił poddenerwowany.
Nawet z jego ust brzmiało to idiotycznie, bo jeśli to nazywał draśnięciem, Seragawa nie chciała wiedzieć, jak określał złamanie otwarte, ale powstrzymała się od docinków, zbyt zajęta odkażaniem rany, na którą ostatecznie opadł biały, siatkowy materiał bandaża. Herauchi mimowolnie wyprostował nogę w kolanie, kładąc dłonie po bokach za niskiego krzesła i wbił wzrok na pielęgniarkę, ale kiedy ta wyczuła jego nachalne spojrzenie i uniosła oczy, automatycznie odwrócił głowę na bok, zaciskając mocniej zęby i marszcząc brwi.
Całość trwała może pięć minut, ale wydawała mu się wiecznym cierpieniem. Pod ostrzałem ciągłych pouczeń wreszcie opadł ciężko na materac łóżka i rzucił jakieś: „dobra, dobra”, zdejmując buty samymi stopami.
Po co ona tyle pierdoliła?
Drgnął.
— Ha? — warknął nagle, ze wzrokiem wcelowanym w poruszoną zasłonę.
Odruchowo wyciągnął dłoń do materiału, ale palce zatrzymały się milimetr od niego, gdy pielęgniarka zabrała głos. W pierwszej chwili sądził, że znów się czegoś uczepi, ale prędko dostrzegł, że nie patrzyła na niego.
„Pobladłaś”.
Jakaś laska leżała obok, zapewne półprzytomna, i ta kompletna kretynka postanowiła wyjść, zostawiając ją sam na sam z głodną bestią?
Herauchi zassał usta, a potem wydał z siebie rozdrażnione cmoknięcie. Trzask drzwi zagłuszył nagłe skrzypnięcie łóżka, gdy niespodziewanie walnął się na materac. Z głową na skrzyżowanych ramionach wpatrywał się w goły sufit. Jeszcze dwa czy trzy kroki były słyszalne – potem korytarz po prostu pochłonął doktor Seragawę, pogrążając pomieszczenie w upiornej ciszy.
— Tylko nie próbuj mdleć, młoda – warknął głośniej, szczególnie dbając o to, by go usłyszała.
Przymknął oczy, zaciskając przy tym mocno powieki.
To było jasne, że nie zaatakuje, choć zakładał, że Seragawa i tak powinna objąć pewne środki... zapobiegawcze. W końcu znała jedynie sławę, jaką się odznaczał, a ciężko tu mówić o dobrych stronach tej renomy. Czy będąc na jej miejscu, z pedagogicznego punktu widzenia, pozwoliłby, aby szkolny chuligan został z osłabioną, słodką, małą uczennicą w jednym pomieszczeniu bez jakiegokolwiek nadzoru?
Brew szatyna drgnęła, kiedy uzmysłowił sobie, że był zbyt wolny, aby dostrzec niewielki skrawek twarzy nieznajomej, gdy ta postanowiła wyjrzeć zza kotary, a teraz sam ją sobie rozrysował. I to tylko na bazie głosu.
Dawno nie czuł takiego ścisku w żołądku, a dłonie nadal drżały, ale zaciskał mocno splecione palce, próbując pohamować wątpliwości. Wziął raz jeszcze głębszy wdech, uspokajając chaotyczne myśli. Dopiero po tym przerwał zastałą ciszę, tym razem nie podnosząc tonu.
— Już lepiej skoczyć z dachu, niż oddać się w ręce tej starej zrzędzie. Plotki o niej muszą być prawdziwe.
Ostatnie zdanie rzucił ciszej; bardziej do siebie, niż do tej jąkającej się dziewczyny.
Skąd on, u licha, kojarzył ten głos?

Zagryzła dolną wargę, kiedy usłyszała jak chłopak kładzie się na łóżku obok, ale w chwili, kiedy warknął, gwałtownie szarpnęła za koc, zakrywając się nim od stóp po sam czubek głowy, tak, jak to robiły dzieciaki w nocy tworząc tym samym barierę między nimi a światem potworów z szafy i spod łóżka. W sumie wyobrażała sobie tego chłopaka jak takiego potwora ze szkoły, z wężowym językiem, rogami, ogonem i ziejącym ogniem. Plotki na jego temat musiały być prawdziwe. Co prawda kiedy przyszła do tej szkoły, niezbyt interesowała się innymi uczniami, ale od tamtego zdarzenia, kiedy zaczął ją gonić po gmachu (Z pewnością w celu zamordowania albo wyrzucenia przez okno jak tego innego pierwszoroczniaka, tak przynajmniej słyszała) udało jej się, chcąc czy nie, poznać parę naprawdę „interesujących” oraz przerażających na jego temat.
Mówiono, że jak był dzieckiem, to podpalił przedszkole, do którego chodził. Ojciec był słynnym na Japonię kanibalem, który kiedyś zjadł kolegę, a sam chłopak wywodził się w prostej linii od Kuby Rozpruwacza. To co, że ten drugi był rodowitym anglikiem. Tak mówiono w szkole. Ponadto ponoć miał swój własny gang, z którym „woził” się po najgorszych dzielnicach w mieście, w poprzedniej szkole zjadł na surowo psa dyrektora i notorycznie obcinał dziewczynom włosy i wyrywał im zęby, ponoć jako trofea.
Na samą myśl Shiori poczuła jak wzdłuż jej kręgosłupa przebiega nieprzyjemny dreszcz. Dlaczego ze wszystkich osób, to waśnie z NIM musiała znaleźć się w jednym pomieszczeniu?
Niech pielęgniarka wróci. Błagam…
W końcu odkryła twarz, gdyż właściwie zaczynało jej już powoli brakować powietrza, chociaż wciąż zachowywała szczególną ostrożność. Chyba po raz pierwszy żałowała, że opuściła zajęcia z wychowania fizycznego.
- P-plotki?! – jęknęła przerażona, przez moment zastanawiając się, czy przypadkiem chłopak nie czyta w myślach. A jeśli czyta, to oznacza, że… - … jesteś magikiem? – zdziwienie wkradło się w jej głos, a dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że mówił o zupełnie czymś innym. Plasnęła się w swoje czoło, szepcząc pod nosem „głupia”, karcąc samą siebie. Musiała jakoś wybrnąć z tej żenującej sytuacji.
- Czy ja wiem… jest całkiem miła. A na pewno milsza, niż Loire-senpai, nie uważasz? – usta uformowały się w delikatny uśmiech, którego co prawda nie można było dostrzec, ale z pewnością dosłyszeć.
- Jest przerażający… Ponoć potrafi zmiażdżyć czaszkę jedną dłonią. – dodała żywiej. W sumie… w sumie kiedy nie była zmuszona stać twarzą w twarz z chłopakiem, to całkiem dobrze jej się rozmawiało. Nawet jeśli to był ten demoniczny chłopak. Właściwie mogłaby tylko w ten sposób komunikować się z przedstawicielami płci przeciwnej. Nie czuła ani skrępowania, ani zdenerwowania. W ten sposób nikt jej nie oceniał po tym, jak wyglądała.
- Ale to w sumie tylko plotki, hehe. Ale ponoć w każdej plotce jest ziarno prawdy! Tak samo, jak w przypadku legend. – dodała przekręcając się na bok.
Ciekawe, czy plotki o nim to też tylko bujda, czy jednak….
- Ciekawe, czy to prawda, że zjadłeś surowego psa dyrektora z poprzedniej szkoły, Herauichi-kun. – wypaliła nagle, a jej mózg dopiero dwie sekundy później zarejestrował, że wypowiedziała to nagle. Zakryła sobie usta gwałtownie i ze ściśniętym sercem wsłuchiwała się w bicie swojego własnego serca. - O-o-oczywiście, że to p-plotka… hahaha…haha….ha…
Nie żyjesz, Tsubaki. Teraz i ciebie zje. A jest co jeść…

„P-plotki!?”
Głucha była czy jak?
Atasuke cmoknął pod nosem, ale nic nie powiedział. Rzadko trzymał język za zębami, bo szczucie wrogów durnymi tekstami było głównym motywem w jego codziennym repertuarze, jednak tym razem, z „jakichś” względów, po prostu przemilczał wszystko, co cisnęło mu się na usta. Zamiast sarkastycznie odpowiedzieć – wpatrywał się tylko w nagi, zadbany sufit i słuchał jej pojękiwań.
Nieczęsto spotykał się z osobami, którym drżał głos. Prawdę mówiąc, nieczęsto rozmawiał z kimkolwiek, kto nie miał na imię Erza i nie był kompletnym narcyzem kochającym ciągnąć monolog aż do zakichanej śmierci, co Herauchiemu było zaskakująco na rękę. Gdy Katsuri piąty raz wspominał o tym, jak udało mu się zakupić batona o nowym smaku, Atasuke mógł się po prostu wyciszyć.
Mieć spokój.
Nikt nie ciągnął go za język, nie zmuszał do odkrywania prawdziwego „ja”, nie prowokował.
Jak teraz.
Przynajmniej do czasu.
Usta chłopaka wykrzywiły się nagle, jakby jakiś kwaśny smak wypełnił mu całą buzię. W pierwszej sekundzie był pewien, że się przesłyszał. Przecież ta mała, słodka, drżąca dziewczynka nie mogła okazać się taka głupia, nie?
„O-o-oczywiście, że to p-plotka...”
Brwi ściągnęły się ku sobie, marszcząc czoło w wyrazie rozdrażnienia.
— Do diabła, dziewczyno – sarknął rozeźlony.
Choć nie mogła go zobaczyć przez kotary oddzielające ich swym ciężkim materiałem, usłyszenie charakterystycznego skrzypnięcia sprężyn nie było już takim wyzwaniem. Herauchi wstał, a przynajmniej podniósł się do siadu; nawet jeśli faktycznie między nimi pojawiła się ta „bariera”, tak jak on wcześniej usłyszał jej uśmiech, tak ona teraz mogła poczuć jego wzrok.
Zaskakujące, jak zmysły świrują za sprawą paru konkretnych dźwięków.
— To kompletna kpina – zaznaczył, nie siląc się teraz na jadowity ton. Nie musiał się silić. W jego głosie dało się wyczuć rozbawienie wymieszane z niebezpieczną dawką ironii. Jak ktoś, kto udaje miłego, szczerząc się złośliwie tuż przed oczami.
Zaraz potem po drugiej stronie zasłony rozległo się ciche, praktycznie niemożliwe do wychwycenia plaśnięcie. W niedługim odstępie czasu drugie. Obie bose stopy chłopaka przylegały już do kafelków podłogi.
Przez okno wciskały się promienie gorejącego słońca; to właśnie intensywność tego światła sprawiła, że sylwetka stojącego tuż przy kotarze chłopaka idealnie się na niej wyrysowała. Nie przebijały się kolory, tylko cień. Jednak to wystarczyło, aby Shiori była w stanie dostrzec przez tkaninę, jak ręka jej towarzysza unosi się, a potem palce powoli wsuwają za linię tej półpłynnej bariery. Materiał zaczął się marszczyć, gdy Atasuke niespiesznie odsuwał go na bok.
— Nie było żadnego psa. – Nabrał pewnej miękkości, gdy to mówił. Prawie tak, jakby żartował. Kotara odsłaniała już jego bark i skrawek kołnierza w mundurku. Zatrzymał się. W tle słychać było stłumione przez grube szyby odgłosy z boiska. Krzyczano na bramkarza. Wszystko otoczone bzyczeniem cykad. — Był kot. – A potem szarpnął ręką, chcąc spojrzeć jej w twarz.

Zabawne, że nawet rozeźlenie w głosie w jego wykonaniu brzmiało zaskakująco przyjemnie. Uchyliła usta, żeby coś powiedzieć, ale ostatecznie zamknęła je, jakby jakaś niewidzialna dłoń skutecznie ją zagłuszyła. Momentalnie poczuła się głupio, a okrągłe policzki pokryły się soczystymi rumieńcami, które na całe szczęście nie były osiągalne wzrokiem jej rozmówcy. Potykała się na prostej drodze. Nie potrafiła rozmawiać z chłopcami. O ile jeszcze parę chwil wcześniej miała wrażenie, że kiedy nie stoi oko w oko z rozmówcą, to potrafi sobie jakoś poradzić, tak teraz Herauchi uświadomił ją, zapewne nieświadomie, że nawet w takiej sytuacji jest totalną niedorajdą.
Westchnęła cicho, wpatrując się w swoje dłonie, kurczowo chwytające materiał koca. Może właśnie dlatego, że uciekła chwilowo myślami gdzieś daleko, nie zauważyła, iż chłopak postanowił ruszyć w jej stronę. Dopiero w momencie, kiedy cień jego sylwetki zarysował się na kotarze, orzechowe spojrzenie dziewczyny nieznacznie rozszerzyło się, a serce niebezpiecznie przyspieszyło.
Nie, proszę, nie. Nie, nie, nie
Nie chciała, żeby chłopak odsłonił tę marną, ostatnią barierę między nimi. Żeby ją zburzył. To było irracjonalne na tyle, że nawet do końca nie potrafiła tego wyjaśnić. Podświadomość podszeptywała jej, że nie powinna na to pozwolić. A może to nie była podświadomość? A głosy należały do przeszłości…?
Nawet nie myślała, tylko zerwała się z miejsca w chwili, kiedy palce skryte pod bandażami wsunęły się za materiał i w ostatniej chwili zacisnęła swoje ciepłe dłonie na pięści chłopaka, jednocześnie przytrzymując nieporadnie kotarę.
- Nie, poczekaj! – powiedziała może nieco za głośno. – Przepraszam, jeżeli w jakiś sposób cię uraziłam. Nie było to moim zamiarem. Dlatego… dlatego, proszę cię, Herauchi-kun…. Jeśli to zrobisz… – to nie będziesz już chciał ze mną rozmawiać, dokończyła w myślach. Zawsze tak było, prawda?
„Tsubaki-chan, co się dziwisz? Chłopcy nie lubią brzydkich dziewczyn. Nie chcą z nimi rozmawiać. Nie chcą przebywać w ich towarzystwie. Im szybciej się z tym pogodzisz, tym lepiej dla ciebie. Mniej będziesz cierpieć”.
Jak zwykle głos jej matki pojawiał się w najmniej odpowiednim momencie. Ale taka prawda. Tak było od zawsze. A Shiori, mimo wszystko, nie chciała kończyć rozmowy z chłopakiem. Nawet, jeśli jej to nie szło. Nawet, jeśli to był jej pierwszy i zarazem ostatni raz.
- Herauchi-kun? – wzrok przesunął się na jego dłoń, gdzie wyczuła szorstki materiał bandaża. - Jesteś ranny? – jej uścisk momentalnie zelżał, a ona poczuła się głupio, że mogło jeszcze bardziej go skrzywdzić.
- Przepraszam! – jęknęła I przesunęła delikatnie kciukiem po zewnętrznej stronie jego ręki, głaszcząc, jakby w ten sposób mogłaby go przeprosić i załagodzić wcześniejszy błąd.
- Mogę ci to jakoś wynagrodzić?

Był pewien, że dostanie to, czego chciał. Od jakiegoś czasu, od momentu, w którym odrzucił prawdziwe ja i dostosował się do świata zewnętrznego, stało się to normą. Nie potrzebował planów ani przygotowań. Starczyło, że działał z rozmachem. Łapał za coś, jak teraz za kotarę, i szarpnięciem pokazywał, jak wielką rolę grają same gesty.
Jakim więc, do licha ciężkiego, cudem teraz się nie udało?
Jego ręka zatrzymała się w połowie ruchu; otoczona ciepłem i delikatnością dotyku, który nie był mu znany. Musiał zdławić w sobie chęć wyszarpnięcia pięści z jej nienachalnych palców, jednak coś podpowiedziało mu, że ten jeden raz może zrobić wyjątek. Przynajmniej na chwilę.
Usta chłopaka zacisnęły się lekko, a on sam wbił wzrok przed siebie, jakby uparcie wpatrując się w zasłonę był w stanie przebić się przez grubość jej materiału, a wtedy ciekawość wreszcie zostałaby zaspokojona.
„Proszę, nie”.
Od razu w gardło zadrapało oczywiste pytanie. Dlaczego nie? Co było złego w zniszczeniu tej jednej, beznadziejnie łatwej do pokonania bariery? Zresztą wystarczyłoby, żeby przechylił głowę bardziej na prawo. Byłby w stanie dostrzec tę, która z taką ostrożnością chwyciła go za pięść; osobę, która nieświadomie rozluźniła jego chwyt, bo palce, które przed ułamkiem sekundy marszczyły brutalnie kotarę, teraz wyprostowały się, a on trzymał otwartą dłoń luźno.
„Jeśli to zrobisz...”.
Nagle na jego twarzy pojawił się kwaśny uśmiech. Przypomniał sobie setki sytuacji, w których pojawiało się to zdanie. Jeśli to zrobisz, to wybiję ci zęby. To popamiętasz. To kij ci w dupę. To zdechniesz, mały piździelcu.
Co sama miała na myśli?
Powoli nabrał powietrza do płuc; było gorące i zastałe, mimo działającej klimatyzacji. Lato dawało się we znaki, dlatego ciepło jej rak niemal parzyło. Cóż, niemal. Wyjątkowo nie robiło to na nim tak negatywnego wrażenia, jak w innych okolicznościach.
— Nie, nie jestem ranny. – Kłamstwo przechodziło mu przez krtań bardziej gładko, niż prawda, jednak patrząc na to, jak „dotkliwe” były jego obecne obrażenia – niekoniecznie łgał.
A może przyzwyczajenie dawało się we znaki? Do wszystkiego idzie przywyknąć. Ból nie stanowił wyjątku.
„Mogę ci to jakoś wynagrodzić?”.
Parsknął niezadowolony.
— Oh, jasne. Możesz się pokazać.
Udzieliła mu się ta niezastąpiona atmosfera. Kiedy ostatnim razem robił coś wbrew własnym zachciankom? Kiedy próbował zaciskać zęby w momencie, w którym powinien rozewrzeć szczęki? Ku własnemu rozczarowaniu uznał, że dzisiejsza sytuacja była pierwszą od miesięcy. Może nawet od „tamtego” dnia.
— Albo powiedzieć skąd ta blokada. Jeżeli odpowiedź będzie... – Zrobił stosowną pauzę. — Wystarczająca, zostawię kotarę w spokoju.

Trzeba przyznać, że poczuła niepohamowaną ulgę, kiedy pięść chłopaka rozluźniła się, oddalając możliwość całkowitego odsunięcia kotary. I być może dość naiwnie zaczęła myśleć, że Herauchi ostatecznie zrezygnuje z tego poronionego pomysłu, grzecznie wróci na swoje łóżko, a oni będą mogli kontynuować rozmowę, choć ta była pozbawiona fajerwerków rodem z filmu. Szybko przejechała się na swojej naiwności, słysząc jego słowa. Przez moment zawahała się, ostatecznie zabrała swoje dłonie i ułożyła je na kolanach, kiedy przysiadła na swoich piętach.
Wpatrywała się jeszcze przez chwilę w jego cień, aż ostatecznie spuściła również oczy, bezdźwięcznie wzdychając. I tak to zrobi, prawda? Dawał jej ulotne poczucie, że panuje nad sytuacją, ale w ostateczności i tak będzie górą. Po co to przeciągać…?
- Jeśli to zrobisz, to przestaniesz ze mną rozmawiać. – odpowiedziała wreszcie, czując nieprzyjemnie chłodne mrowienie w okolicach szyi.
- Nie jestem popularna. Nie jestem słodka I urocza. Nie jestem super inteligentna. - nie jestem kimś, z kim warto pokazywać się publicznie.
Ile to było takich sytuacji? Ile to razy poznawała kogoś będąc gdzieś z koleżankami z klasy, a następnego dnia unikali jej? To normalne. Zresztą, nawet jej własna matka…
- Poza tym… – wyciągnęła dłoń przed siebie I zacisnęła palce na tym nieszczęsnym materiale kotary - Nie umiem zbytnio rozmawiać z chłopakami, kiedy stoję z nimi oko w oko. – dodała w momencie, kiedy odsunęła ją.
Nie potrafiła spojrzeć na niego, nie w jego oczy. Wiedziała co w nich ujrzy. Zamiast tego błądziła wzrokiem po jego niedbale wsuniętej, białej koszuli do spodni, w niektórych miejscach pogniecionej. Błysk srebrnej bransoletki przyciągnął jej spojrzenie, na czym zatrzymała się dłużej, uśmiechając delikatnie do samej siebie.
- Od dziewczyny? – nie powinna pytać. Nie powinna drążyć. Nie powinna odsuwać kotary. Herauchi rzuci coś na odczepnego, doda, że jest zmęczony i położy się, udając, że rzeczywiście pójdzie spać.
Chcesz właśnie takiego scenariusza, Tsubaki? Właśnie takiego?
Oczywiście, że nie. Jak każda dziewczyna w jej wieku chciała swobodnie porozmawiać z chłopakiem, i do tego przystojnym. Wyjść na miasto z koleżankami nie przejmować się nachalnymi spojrzeniami innych ludzi, zwłaszcza w momencie, kiedy zasiadała z nimi w restauracji do posiłku. To normalne.
”Tsubaki-chan, nie możesz tam iść. Chcesz być pośmiewiskiem? No chcesz? Mama cię kocha, i wie co jest dla ciebie najlepsze”
Zacisnęła mocniej usta w wąską linię.
Nie było sensu tego przedłużać. Koniec końców i tak nastąpi nieuniknione.

— Nonsens – warknął nagle rozeźlony.
Bo i kto jej dał prawo do dyrygowania jego wyborami? Przestanie z nią rozmawiać kiedy będzie chciał; nie w smak mu było zapoznawać się z opinią kogoś, kto brzmiał tak tragicznie. Nie była popularna, inteligentna, ani słodka – ich powierzchowne wizerunki niewiele się więc różniły, a skoro tak, to Atasuke nie miał zamiaru słuchać dalszego ciągu bredni.
„Poza tym...”
Opuścił nieco rękę, zahaczając jeszcze palcami o brzeg kotary, jednak nie odsunął jej, ciekaw kolejnych słów. Nie umiała zbytnio rozmawiać z chłopakami? Niemal wybuchnął śmiechem. Co za paskudny zbieg okoliczności – nie cierpiał na to samo? Język zawsze zdawał się zbyt mocno kleić do podniebienia, gdy naprzeciw stawała jakaś dziewczyna; nogi traciły płynność ruchów, a mięśnie karku za mocno się napinały. Teraz jednak było inaczej i większość z reakcji Atasuke zrzucał na zmęczenie i upał, jednak nawet te dwa czynniki nie były wystarczające.
Może Shiori faktycznie była zbyt mało dziewczęca?
Zaszurało.
Atasuke dostrzegł ledwie fragment jej twarzy; w zasadzie kosmyk włosów (szatynka?), a potem pociemniało. Powieki opadły, a lewa ręka uniosła się, zasłaniając oczy.
— Było wystarczająco – wymamrotał niechętnie, nie mogąc znaleźć żadnych innych słów, które pasowałyby do tej sytuacji. Przecież jeszcze sekundę temu, ledwie dwa uderzenia serca wstecz, chciał się z nią szarpać, choćby siłą odsuwając zasłonę na bok. A teraz?
Gdzie ta ciekawość, która paliła żołądek i krtań? Gdzie pewność, że może zrobić wszystko, jeśli tylko będzie mieć na to ochotę? Gdzie brak gry fair play?
„Od dziewczyny?”
— Co? – Pytanie padło automatycznie. Akcja-reakcja. Atasuke nie skojarzył jednak w czym rzecz i zamiast skupić się na podjętym temacie, wyciągnął wolną, prawą, rękę przed siebie. Palce w pierwszym odruchu zadrasnęły powietrze, jednak przy kolejnej próbie opadły na włosy dziewczyny, wsuwając się niespiesznie w ułożone pasma. Pierwszym komentarzem na to były usta, które wpierw skrzywiły się, a potem cmoknęły lekko; dosłownie zaraz po tym pokazał zęby w uśmiechu.
— Są miękkie, nie? – Wciąż nie patrząc, z nadgarstkiem uniesionym na wysokości przymkniętych powiek, zbliżył się do Shiori. Rękę, jaką trzymał na włosach, zsunął na tył jej głowy, by naprzeć na nią i przyciągnąć  nieco bliżej siebie, samemu się pochylając. Mogła się wtedy tylko domyślać, co robił, gdy ugiąwszy kark oparł policzek o jej skroń. Pierś Atasuke nagle nabrała objętości, gdy nabierał powietrza przez nos.
— Bez. – Pachniała bzem. Jak często można było spotkać kogoś o takiej woni? — To słodki zapach.
Jedna z teorii więc obalona.

Takie chwile jak ta, uświadamiały dziewczynę jak mało wie o ludziach oraz ich zachowaniu. Nauczona z doświadczania w większej mierze przykrości z ich strony, nie potrafiła się ot tak przestawić. Spodziewała się najgorszego. Była na to przygotowana. Teraz jednak było nieco inaczej. Milej. Przyjemniej. Nawet jeśli wiązało się to z brakiem spoglądania na nią.
Jest taki.. inny. Inny od tego, co kreuje szkoła, nauczyciele, inni uczniowie.
Odetchnęła zauważalnie, a spięte do tej pory ramiona mimowolnie rozluźniły się i nieco opadły, jakby w jednej chwili cały ten stres z niej spłynął. I właściwie tak też było. Kąciki okrągłych policzków uniosły się nieco wyżej, a równo przycięta grzywka opadła nieco na oczy. Usta poruszyły się, w ostatniej chwili zamykając, w ostateczności tłumiąc słowa w gardle, którym nie pozwoliła na ujrzenie świata. Czasami jednak lepiej milczeć i poddawać się chwili. Korzystać.
Dopiero po dłużącej się, w jej mniemaniu, ciszy, pozwoliła sobie na odezwanie się, choć z pozoru w błahej sprawie.
- Bransoletka. – skonkretyzowała unosząc spojrzenie w tym samym momencie, w którym delikatny dotyk musnął jej włosy. Momentalnie zesztywniała, nie mają j a k i e g o k o l w i e k pojęcia, jak w takiej chwili się zachować. Jej myśli diametralnie przyspieszyły, przeszywając jej umysł jak rozpędzona ciężarówka na autostradzie, tratując wszystko na swojej drodze. Rozpaczliwie próbowała uchwycić się jakiekolwiek myśli, sytuacji, czegoś, co być może zasłyszała przypadkiem w klasie czy u matki. Powinna go odepchnąć? Albo może sama powinna gwałtownie zwiększyć pomiędzy nimi dystans?
Co robić, co robić, co robić
- H…Herauchi-kun? – zapytała cicho, dopiero teraz zdając sobie sprawę, jak bardzo zaschło w jej gardle. Całe szczęście, że znajdowała się właśnie na łóżku, bo z całą pewnością drżące nogi nie pozwoliłyby jej utrzymać się zbyt długo.
On. Mnie. DOTKNĄŁ. Mnie. Czemu? Co. FGHBJGBJFHDJJ
- Mięk-? – reszta słowa utonęła w dziwnym zabulgotaniu, kiedy jej skroń przylgnęła do chłodnego policzka chłopaka. Dopiero teraz zdała sobie tak naprawdę sprawę z tego, co właściwie się działo. Fala gorąca uderzyła tak gwałtownie i z taką siłą, że chyba była czerwona nie tylko po same czubki uszu, ale i palców u stóp. To było nagłe, niespodziewane, nieznane.
Bez słodki? Przecież bez jest….
- Pft- ahahaha – roześmiała się nagle. W jej śmiechu nie było niczego negatywnego, wręcz przeciwnie. - Dziękuję ci. Naprawdę dziękuję. – odparła wreszcie, kiedy przestała się śmiać.
Tak, zdecydowanie był miły. Za miły.
Uniosła dłoń i wsunęła palce w jego włosy, zahaczając nimi o niektóre odstające kosmyki, jakby chciała się nimi bawić, próbując okręcić dookoła palca.
- Twoje też są miękkie.
Chciałabym móc się z nim przyjaźnić. Byłoby… miło. Mieć przyjaciela.
Dłoń powoli zsunęła się niżej, na jego policzek, drugą dłonią ujęła drugi i powoli odsunęła go od siebie, na tyle, by mógł spojrzeć na nią, po czym wyszczerzyła się w szerokim uśmiechu, którym chyba do tej pory jeszcze nikogo nie obdarzyła.

Kiedy ujęła jego twarz w dłonie, machinalnie się skrzywił, choć niekoniecznie dlatego, że akurat ona pokusiła się o taki gest. W tym momencie na jej miejscu mógł siedzieć ktokolwiek inny, łącznie z rodzoną matką Herauchiego, a reakcja chłopaka byłaby identyczna. Nie przywykł do fizycznych kontaktów, pomijając Ezrę, którego kwalifikował jednak do grona nie-ludzi, dlatego każda jednorazowa sytuacja, która obejmowała podobne zagrania, wydawała mu się tak samo intensywna. Jakby przeżywał to pierwszy raz.
Czy był świadom, jak wiele tracił, wciąż mając zamknięte oczy? Zdecydowanie nie, bo gdyby było odwrotnie, na pewno zareagowałby inaczej. Jednak rzeczywistość kreowała się zgoła odmiennie i w tym momencie Atasuke oparł palce na jej dłoniach, by odsunąć ciepłe ręce od swojej twarzy, wyprostować się i odsunąć na krok.
Zapach bzu zelżał, ale nie zniknął.
Wydawał się teraz czymś naturalnym — czymś, co powinien wyczuć na samym wstępie.
Wypuścił ją wtedy i stał tak nieruchomo, jakby rozważając wszystkie „za” i „przeciw”. Cisza nabrała już miana przytłaczającej, gdy wreszcie przełamał blokadę.
— To prezent od siostry — odparł po długiej chwili milczenia.
Powieki uchyliły się, ale głowę miał odwróconą na bok. Mogła być pewna, że na nią nie spojrzy – wzrok wbił w ścianę, a upartość, jaką prezentowała cała jego sylwetka, tylko gwarantowała, że nie złamie niewypowiedzianej obietnicy.
Nagle wydawał się poważniejszy, choć jego młodzieńcza aparycja sprawiała, że widok ten oscylował na granicy absurdu i prawdziwości. Bo między Bogiem a prawdą, że w jednym plotki musiały mieć słuszność — Atasuke był ostatnią osobą, która zdawała się czymkolwiek przejmować i chociażby z tego tytułu obecna sytuacja nie powinna mieć w ogóle miejsca.
Nie chodziło już nawet o tę próbę podbudowania ego dziewczyny — bo przecież w każdym momencie byłby w stanie to zniszczyć, na powrót pokazując, jak mało obchodził go cudzy los. Chodziło o ton, jakim wypowiedział słowo „siostra” — prawie jakby walczył z wybuchem. Jakby wewnątrz niego pęczniał pęcherz rosnący do drżących rozmiarów i tylko cudem jeszcze nie eksplodował.
Szatyn wepchnął nagle ręce do kieszeni spodni i poruszył szczęką, najwidoczniej intensywnie nad czymś się zastanawiając.
— Więc... Shiori-san, tak? — mruknął wreszcie, tym samym zdając się ucinać poprzedni temat. Brew mu lekko drgnęła i gdyby byli postaciami z anime, zapewne twarz pociemniałaby z psychicznego wykończenia. Myślenie, jak się okazało, było piekielnie trudne. — Z której klasy? I klubu?
Za sprawą tych dwóch pytań jasno powiedział jej resztę: do jasnej cholery, nigdy o tobie nie słyszałem, dziewczyno. Co, jesteś pierwszy raz w tej szkole? Ukrywałaś się przed światem? Czy jak?

Spuściła spojrzenie na krótką chwilę, dostrzegając w nim upartość dla przysłownego osła. A skoro Herauchi postanowił nie spoglądać na nią, ona nie zamierzała już w żaden sposób ingerować w to. Było dobrze tak, jak było. Przynajmniej w miarę swobodnie była w stanie z nim rozmawiać. A trzeba przyznać, że Tsubaki od bardzo dawna z nikim nie rozmawiała. Nie licząc oczywiście jej rodziny oraz nauczycieli, chociaż  w przypadku tych ostatnich i tak większość ograniczała się do pytań podczas lekcji.
- Siostry? Młodsza? Jak się nazywa? – zapytała zainteresowana, szybko jednak zdała sobie sprawę, że przecież tak nie wypada wypytywać o sprawy prywatne właściwie obcą osobę.
- Ach, przepraszam! Nie zamierzałam być niemiła I wścibska. – dodała pospiesznie, mając nadzieję, że jej nowy rozmówca nie zrazi się do niej aż tak szybko. Podkuliła bardziej nogi pod siebie, niemalże wstrzymując powietrze, czując się dziwnie winna wybuchem swojej nagłej swobody. Ale chłopak albo nie chciał dać jej do zrozumienia, że zachowała się mało taktowanie, albo był bardziej wyluzowany, niż początkowo zakładała.
- Wystarczy Shiori. – uśmiechnęła się, chociaż ciemnowłosy nie był w stanie tego dostrzec. Dopiero po chwili pozwoliła sobie na uniesienie głowy, by móc lepiej przyjrzeć się jego twarzy, a raczej profilowi. Musiała przyznać, że przy całej jego zadziorności, która wręcz od niego biła, pod siniakami i zadrapaniami, niektórymi zaklejonymi plastrami, skrywał się pewnego rodzaju urok. Ba! Był nawet całkiem przystojny. Jasne, nie należał z wyglądu do tzw. idoli i popularnych chłopaków, którzy przemierzali korytarze szkoły otoczeni wianuszkiem fanek i każdego dnia dostawali minimum pięć miłosnych listów. Nie, to nie była uroda tego typu. Jego uroda była bardziej ostra, dzika, nieokiełznana. Bardziej niebezpieczna.
- Ach. – ocknęła się raptownie, zdając sobie sprawę, że chłopak zadał jej pytanie już parę chwil temu, I które właśnie unosiło się w powietrzu.
- Pierwsza c. I w sumie należę tylko do jednego klubu, literackiego. Wiem, że nie brzmi to interesująco, a wręcz nudnie, ale lubię książki. Nawet bardzo. Na początku roku szkolnego rozważałam jakiś klub sportowy, ale ostatecznie zrezygnowałam. – uniosła dłoń i zaczęła bawić się nerwowo jednym z niesfornych kosmyków.
- Nie nadaję się do sportów. Nie mam w ogóle kondycji, a nawet jeżeli coś próbowałam, to… - …. zawsze się ze mnie śmiali. Ale tego nie odważyła się powiedzieć na głos.
- A ty, Herauchi-kun? Do jakiego klubu się zapisałeś? Lubisz sport? W sumie wyglądasz na wysportowanego. – o klasę nie pytała, wiedziała do jakiej chodzi. Cała szkoła wiedziała. Był poniekąd sławny, ale z tej gorszej strony.
- L-lubisz filmy? Ostatnio wyszedł ten horror, w “Mysiej Dziupli”. Oglądałeś? Wszyscy tak go zachwalają, ale mnie wydawał się nudny. Może po prostu nie łapię głównego wątku… – spojrzała pospiesznie w bok, czując narastającą panikę.
- Przepraszam, jeżeli cię zanudzam.

 — Siostry? Młodsza?
 Uśmiechnął się pod nosem, jakby mówił: skąd wiesz? Strzelałaś? i tylko on jeden wiedział, jak wiele wysiłku kosztowało go utrzymanie tej miny. Serce ścisnęło się tak mocno, że był pewien, że przestało toczyć krew do mózgu, który w jednej sekundzie przestał pracować. Mechanizmy poruszyły się w ostatnim zgrzytnięciu i nie ruszyły się już, nie zmieniając obrazu, który zatrzymał się przed oczami Herauchiego.

 To była mroźna zima. Stał przed tym kawałem deski i wpatrywał się z nią, z gwoździami w zębach, a młotkiem w dłoni. Zastanawiał się, gdzie powinien przyłożyć następny gwóźdź, gdy do pokoju wśliznęła się dziewczynka. 

 Pamiętał każdy detal tego krótkiego wieczora. Jak kątem oka dostrzegł ruch, jak wychwycił kolor jej włosów i spojrzenie nieobecne od kiedy tylko pierwszy raz otworzyła oczy. Jak złapała go za wolną rękę, a potem wywróciła jego świat do góry nogami. Jak płakała, a on czuł rosnący wewnątrz siebie gniew, że nie rozumiał, o co jej chodziło. Że nigdy nie potrafił pojąć jej słów. Czasami zachowywała się tak dziwnie...
 — Jak się nazywa?
 Zębatki szczęknęły, a potem jedna z nich się ruszyła, mozolnie starając się pchnąć resztę do pracy. Atasuke zdał sobie sprawę, że już się nie uśmiechał i że gdyby nie głos Shiori, pewnie wpatrywałby się w ścianę jeszcze długi czas.
 — Hinoe — wymamrotał dziwnie cicho, ustami suchymi jak popiół i ciężkimi jak ołów.
 Nazywa się Hinoe. Jest twoim największym...
 — Ach, przepraszam!
 Wzruszył nagle barkami. Ważyły tonę.
 — To tylko imię. Każdy może je sprawdzić przy pierwszej lepszej okazji, nie? Nie musisz zachowywać się przez to tak oficjalnie... Skoro ja też mam być wobec ciebie nieoficjalny. — Przesunął językiem po wargach i był pewien, że czuł metaliczny posmak gwoździ, które tamtego dnia trzymał, w zamyśleniu przyglądając się opartej o ścianę desce. — Atasuke. — Imię dźwięczało mu w czaszce wypowiadane jej głosem. Dość. Dość. Dość. Jesteś tu i teraz. Kolejne słowa wypowiedz jak zawsze. — Tylko nie używaj go przy innych. Dobra?
 Jedno musiał Shiori przyznać — rozmowa z nią nie była taka znowu najgorsza. Może przez to, że próbowała ciągnąć temat, jednocześnie nie wchodząc zbyt głęboko w psychoanalizę — co starali się robić wszyscy nauczyciele i niemal wszyscy uczniowie szkoły. Ich pogardliwe spojrzenia, kamienne twarze, usta ściągnięte w zamyśleniu. Nie byli w stanie pojąć, dlaczego zachowywał się wobec nich tak, jak się zachowywał — tworzyli więc indywidualne teorie spiskowe, nadawali mu cech, których nie posiadał i kreowali obraz osoby nieistniejącej.
 A ona?
 Ona po prostu gadała o książkach. I klubach.
 Herauchi wsunął kciuki w kieszenie spodni.
 — Kluby sportowe potrzebują ludzi, więc czemu zrezygnowałaś? To mogła być dobra perspektywa, żeby się wybić z cienia. Nikt nic o tobie nie wie. — Powiedział to tak dobitnie, że równie dobrze mógł chwycić za krzesło i zdzielić ją nim po głowie. „Jesteś szara i nudna” — można się było doszukać między wersami. „Tak szara i tak nudna, że nie krąży o tobie nawet pół pogłoski. Nie wstydzisz się tego, że umrzesz zapomniana?”.
 — … nie nadaję się do sportów. Nie mam w ogóle kondycji. A nawet jeśli coś próbowałam...
 — To co? — Podjął od razu, krążąc wzrokiem po ścianie.
 Omijał ją skrupulatnie.
 — Kondycję można wyrobić. Co w tym trudnego?

 Tego letniego dnia chodnik pod rękoma parzył w skórę. Czuł jak traci stabilny oddech. Jak wszystko ucieka mu sprzed oczu. Jak but, który kopał i kopał, i kopał, i kopał, rozmywa się w smugi. Potem była ciemność.

 Atasuke zmarszczył lekko brwi.
 Trzymaj się stabilnie teraźniejszości, Hera, zbeształ się z rozbawieniem. Żaden problem, nie?
 Jasne, że żaden. Czy była teraz jakakolwiek przeszkoda, której nie byłby w stanie przekroczyć?
 — Myślałem o bejsbolowym. Albo koszykówce. Kendo. Siatkarskim. — Wzrok uniósł się nagle na sufit, gdy Herauchi wymieniał kluby. — Albo jakimkolwiek innym. Ale może też nie mam kondycji i może też nie chce mi się jej wyrabiać. — W to kłamstwo ciężko było uwierzyć; nawet mając na sobie szkolny mundurek Atasuke nie sprawiał wrażenia tak kruchego, jak można by go ocenić, słysząc o wzroście. Jakby na to nie patrzeć, przez ostatnie dwa lata męczył ciało dzień w dzień; nie było więc opcji, by nie przyniosło to żadnych rezultatów.
 Tym razem uśmiechnął się naprawdę.
 — Nie zanudzasz — zapewnił, chociaż w tonie rozbrzmiała szydercza nuta. — O czym był ten film? — A chwilę potem: — Nie mam czasu na telewizję. Nie lubię siedzieć w jednym miejscu. Spasłbym się jak świnia. Mało tu takich cholerstw?

Czyli jednak miał siostrę.
Przez moment odpłynęła myślami gdzieś daleko, zastanawiając się czy jest młodsza, starsza. Jak bardzo podobna do swojego brata. Czy tak samo miała dość negatywną opinię w szkole, czy też wręcz przeciwnie. Była topowym uczniem, może należała do komitetu uczniowskiego. Tak wiele chciałaby wiedzieć o nim, narastająca ciekawość była wręcz wżerająca się w jej umysł. Ale logika była twarda. Nie mogła sobie pozwolić na żadne głębsze pytania, na takie, które bezczelnie wdzierałyby się w prywatne życie chłopaka. Nie znali się. A nawet, jakby chciała go poznać bliżej, to wciąż byli jedynie znajomymi ze szkolnego korytarza. Chłopak idealnie ją podsumował. Była nijaka, nie rzucała się w oczy, chyba że zakładała strój na zajęcia z wychowania fizycznego albo na obowiązkowe zajęcia na basenie szkolnym. W innym wypadku była niczym szara myszka, snująca się niczym cień po korytarzu, unikająca spojrzeń innych ludzi. Do tej pory taki tryb życia wybrała, i to jej odpowiadało.
Ale czy aby na pewno? Czy przede wszystkim była szczęśliwa?
Oczywiście, że nie.
- Hinoe. – powtórzyła cicho I uśmiechnęła się, odgarniając, być może nieco zbyt nerwowo, brązowy kosmyk za ucho.
- Też mam siostrę. Nazywa się Mayuka I jest modelką. W sumie to pracuje z moją mamą, która ma swoją agencję modelingu. – przechyliła się nieco na bok, gryząc w język. W końcu raczej żadnego chłopaka nie interesują tego typu rzeczy. Chyba że w filmach pornograficznych cudownie wyginające się modelki o idealnych kształtach, długich i miękkich włosach, malutkich i drobnych piersiach…
- A-atasuke-kun! Oczywiście, obiecuję, że zachowam to dla siebie! – nie żeby mieli kiedykolwiek publicznie rozmawiać. O ile jeszcze kiedyś uda im się porozmawiać. - W takim razie… mów mi Tsubaki. – zaśmiała się, zdając sobie sprawę, że właściwie Atasuke był pierwszym chłopakiem, któremu dała pozwolenie na zwracanie się do niej po pierwszym imieniu. Musiała przyznać, że było to dziwne uczucie. Nie, nie złe. Po prostu dziwne.
- Wiesz, czasami lepiej pozostać w cieniu. Tak jest łatwiej. – powiedziała cicho, podciągając mocnej nogi pod siebie i błądząc spojrzeniem gdzieś dookoła, skrupulatnie omijając stojącego naprzeciwko chłopaka. Zahaczyła o niego wzrokiem dopiero wtedy, kiedy padł temat odnośnie kondycji.
- Próbowałam wyrobić kondycję, ale… – zamilkła na krótką chwilę, by nagle palnąć najpewniej największą głupotę w całym jej licealnym życiu. - A może chciałbyś razem dołączyć do jakiegoś sportowego klubu? We dwoje byłoby raźniej i…. e… znaczy… – momentalnie jej twarz zrobiła się cała czerwona, aż ukryła ją w ramionach, mimo świadomości, że chłopak z pewnością tego nie dostrzeże.
- Znaczy… tak tylko pomyślałam… – wymruczała speszonym głosem.
Boże, boże, boże, jaka ja głupia. Pokazać się PRZED NIM w stroju? Żeby podziwiał wałki tłuszczu na brzuchu, nogach? Skaczące cycki? Boże, boże, boże, nie.
- T-to głupie. Przepraszam, Atasuke-kun. – dopiero po dłuższej chwili uniosła nieco spojrzenie, nadal czując pulsującą gulę w gardle.
Idź się zabij ze wstydu, Tsu.
- I uważam, że masz bardzo ładne ciało. Znaczy się, kondycję! – ZNOWU. Czy ty dziewczyno nie masz hamulców?
Musiała się ogarnąć. Zmienić temat. Jakiś neutralny. Filmy! Tak! Atasuke-kun podjął temat, idealnie!
”Spasłbym się jak świnia. Mało tu takich cholerstw?”
Znieruchomiała. Serce zaczęło tak szybko bić, że zaczęła się obawiać, iż chłopak doskonale to usłyszy.
No tak, racja. I na co liczyłaś? Że ktoś polubi cię za to, jaka jesteś? Zwłaszcza ktoś taki jak on? Nawet on gardzi grubasami. Gardzi tobą.
- Tak… racja. Masz rację. Grube osoby są obleśne, prawda? – zaśmiała się, choć w ustach poczuła suchość. Miała ochotę schować się pod kocem, a potem jak najszybciej wrócić do domu, uciec z tego miejsca, od niego.
- Chyba poło-
- GDZIE ON JEST? – jej słowa przemieszały się z wrzaskiem dobiegającym z korytarza. Potwornie blisko. – GDZIE TEN HERAUCHI?!

 „Tsubaki” znaczy „kamelia”. Krzewy wiecznie zielone, kwitnące w wyjątkowych porach roku — późną jesienią albo nawet zimą. I zazwyczaj wielkie. Ogromne. Atasuke przytaknął, by dać jej do zrozumienia, że zarejestrował informację i ją przyswoił, ale poza tym nie był pewien, czy to imię pasuje do dziewczyny, która pachniała bzem. Herauchi zmarszczył lekko brwi, odszukując następne fakty. Lilak jest prawdopodobnie jedyną albo jedną z niewielu roślin, z których nie da się wyciągnąć substancji zapachowych; ani dzięki destylacji, ani ekstrakcji. Wszystkie olejki bzowe to tylko substytuty, chociaż nie ukrywał, że ten, którego używała Shiori był wiarygodny. Pachniała niemal autentycznie.
 Ale jeżeli miałaby być kwiatem, to fiołkiem. Symbolem niewinności i czystości.
 Bo brzmi jak ktoś, kto kompletnie nie wie, jak się zachować, żeby nie zrobić krzywdy rozmówcy, nie?
 Atasuke bez namysłu przewrócił oczami, wykonując przy tym ciche cmoknięcie. Tak. Shiori brzmiała jak ktoś, kto próbuje cię nie urazić. Kto stara się ze wszystkich sił, żebyś nie pomyślał, że chciała źle. Że w ogóle mogłaby chcieć źle.
 — Wiesz, czasami lepiej...
 Nie, nie jest lepiej.
 Pamiętał te czasy, kiedy chował się w cieniu. W cieniu drzew, przed chłopakami, którzy zakrzykiwali się na całe gardło, żeby tylko go dorwał i zlać. W cieniu rodziców, bo zawsze mogli go obronić. W cieniu nauczycieli, bo trzymali nad nim pieczę, gdy w umysł wsiąkały kolejne, w ogóle niepotrzebne w życiu informacje.
 Gdyby żył teraz tak, jak dawniej...
 Atasuke zacisnął lekko zęby. To nie to samo. Shiori była przede wszystkim dziewczyną — a dziewczyny traktowane są inaczej. Inni boją się je dotknąć, bo skopanie ich oznaczałoby potłuczenie; skopanie chłopaka, nawet jakiegoś kujońskiego gnojka, to tylko skopanie. Parę siniaków, może ze dwa otarcia. I tyle. Dziewczyny były bardziej delikatne i ulotne.
 Jak kwiaty?
 Do licha, dokładnie. Jak kwiaty albo porcelana. Albo cokolwiek, czego nie powinno się ruszać, nie będąc pewnym, że jesteś w stanie obchodzić się z nią ostrożnie.
 Może dlatego tak bardzo drżały mu ręce?
 Bądź co bądź był chłopakiem — musiał trzymać gardę cały czas. Musiał to robić w porównaniu do niej... Więc z jakiej racji teraz jej głos tak bardzo się plątał, jakby potykała się o każde słowo? Herauchi prawie na nią spojrzał, ale w ostatniej sekundzie przymknął powieki i przycisnął do skroni palce.
 Ćwiczyć razem z nią?
 — Nie bądź śmieszna, Tsu — mruknął pod nosem, będąc o krok od prychnięcia. Jak miałaby pracować z kimś takim? Z kimś, kto ręce miał zarysowane od noży, paznokci i zębów? Z kimś, kogo chciano by znokautować w każdej sekundzie meczu, nieważne w której drużynie by się było? Z kimś, kto nawet teraz emanował indywidualizmem?
 Zaległa między nimi cisza dość długa, żeby w każdej innej sytuacji przynajmniej jedna ze stron chciała ją jak najszybciej skończyć, nawet jeżeli trzeba byłoby do tego użyć głupiego tematu pokroju filmów albo seriali. Atasuke uchylił w tym czasie powieki i zaczął przyglądać się swoim zakurzonym butom. Gdyby nie Shiori, pewnie milczeliby jeszcze dużo dłużej.
 — Grube osoby są obleśne, prawda?
 Barki znów uniosły się i opadły.
 — Są same sobie winne. Żrą po kątach, nie ruszają się, magazynują tylko setki tłuszczu w każdym zakątku ciała, a potem ryczą, bo są grubi, no i kurwa będą, jak czegoś sensownego z sobą nie zrobią. Ale oni za sensowne uważają wpierdalanie większej ilości chipsów albo batonów, albo żarcia na wynos z WacMacka, jeżdżenie autobusami i oglądanie telewizji, chociaż też mają nogi i też mają ręce, a przynajmniej większość z nich, więc ich start jest taki sam, jak mój albo każdej innej osoby, która...
 — GDZIE ON JEST?
 — Kurwa mać — syknął z marudną miną. Miną kogoś, kto rozgrywał ten teatrzyk co najmniej milion razy i kolejny, milion pierwszy raz, nie wywoływał już żadnego zaskoczenie.
 Atasuke wbił tylko znużone spojrzenie w drzwi. Miał wrażenie, że stoi w miejscu, a drzwi się do niego przybliżają. One dosłownie miały zamiar zaraz w niego huknąć.
 — Będę się musiał ukryć — powiedział leniwie, unosząc ramiona i przeciągając się. — Albo wyskoczę oknem. — Cofnął się nagle o krok, po omacku odszukując kotarę, która oddzielała go od Shiori. Kiedy stanął za linią materiału, rozległ się charakterystyczny dźwięk ocierających się o drąg klamer, a potem Atasuke znów został odgrodzony od reszty — w tym od drzwi. — Albo możesz wymyślić coś sensownego, Tsu.